Vrijdag-vlaaidag. Dat is bij ons traditie, al zolang de kinderen naar school gaan. Als ze na een drukke week afgepeigerd hun fiets, jas, tas aan de kant zwieren, staan er een pot thee en een taartje klaar. Zo luiden we het weekend in. Nog nooit heeft daar iemand commentaar op gehad.
Tot deze week.
Ik sta in de winkel om wat lekkers te halen en twijfel tussen appeltaart, smurfenvlaai of eclairs. Achter mij hoor ik een oudere man zeggen, “nie doen, daar worde dik van.” Ik draai me om en haal mijn schouders op. “Ik ga hem ook heus niet in mijn eentje opeten. Bovendien, te dik ben ik al.” De man heeft niet door dat zijn welgemeend advies niet in goede aarde valt. “Nóg dikker!” roept hij. Ik sta heel even met mijn mond vol tanden. Ik zou heel boos kunnen worden, maar hé, het is bijna weekend en ik heb geen zin om me op te winden. Ik kies de appeltaart.
Bij de kassa staat hij weer bij me. Opnieuw moet ik horen dat ik toch echt de verkeerde keuze maak. Hij draaft door over Amerikanen met obesitas en over hoe slecht ik bezig ben. Ik kan mijn mond niet houden, dus ik laat hem verstaan dat ik eigenlijk niet zo gediend ben van zijn tactloze opmerking. Ik vraag mij af of hij hier postvat namens het ministerie van volksgezondheid, of zichzelf heeft uitgeroepen tot suiker-en-vet-gestapo. De klant achter mij heeft een pond gehakt, ook niet erg gezond. Een andere klant schaft zich een flesje wijn en een pakje sigaretten aan. Ik vraag aan de kassière of zij ook haar ongevraagde mening geeft bij de aankopen van de klanten? “Nee, natuurlijk niet,” lacht ze, “dat moet ieder toch voor zich weten.” Dat dacht ik ook, maar ik check even voor de zekerheid of ik nou gek geworden ben. Als ik naar huis loop, bedenk ik, dat ik zojuist zomaar ‘gebodyshamed’ ben. Door een bejaarde vent nota bene.
Thuis zet ik koffie voor mezelf en sla de krant open. Ik lees hoe een Franse scholier gehandboeid uit de klas is gesleurd na het publiek beledigen en pesten van een meisje. Het leidde tot verontwaardiging en verhitte discussies over de jeugd van tegenwoordig, de media en de wereld waarin we leven.
In gedachten stel ik me voor hoe onze wijkagent Andy die oude man in de kraag grijpt en hem bij de diepvriespizza’s en roomijs wegplukt om hem en plein public te arresteren. Dat zal hem leren! Ha! Met een kleine, demonische glimlach snij ik alvast een klein stukje appeltaart voor mezelf af.
Claudia NIEUWENHUIZEN