Er ontsnapt mij wel eens een spellingskemel hoor. En ook andere flaters produceer ik bij de vleet. Wel zal ik mijn uiterste best doen om ze te vermijden. En als het toch gebeurt, zal ik de blunders achteraf niet ontkennen maar ootmoedig berouw tonen en ze recht proberen te zetten.
Zo zal ik me slechts met de grootste omzichtigheid vrolijk maken over een Vlaams politiek kopstuk dat zich tijdens een handelsmissie in Texas liet verleiden tot het beschrijven van toenmalig minister-president Kris Peeters als ‘the man has his white hemd’. (‘on’ had ze er wellicht nog aan toe willen voegen.) Zij kreeg immers totaal onverwacht ‘het woord in de schoenen geschoven. Het zij haar vergeven. Een ander, nog Vlaamser, politiek zwaargewicht had het op de Israëlische TV onlangs over ‘the drup in the emmer who is already full’. Zelf noemde ik in een vorige column het ochtendkoor van verliefde houtduiven nog een kakafonie, terwijl het correcte woord voor een verzameling wangeluiden natuurlijk kakofonie is. Redelijk belachelijk. En, ik geef het toe, toen mijn dochter me er attent op maakte, heb ik even geprobeerd de misstap te vergoelijken door uit te leggen dat het een opzettelijke fout was. ‘Het ging immers over ‘kaka’ van duiven.’ Ik schaam me nu wel een beetje.
Erg? Helemaal niet. Zeker niet als je achteraf je blunder erkent en jezelf kunt relativeren. Maar het belet me niet om me mateloos te ergeren aan flagrante taal- en andere misdrijven, begaan door lui (tiens, mag dat woord ook voor dames gebruikt worden?) wiens/wier beroep het is om mensen terecht te wijzen. De eindredacteur van de grootste krant van België bijvoorbeeld die zijn/haar leespubliek in een recente uitgave met een kanjer van een dt-fout op de frontpagina verraste. Het artikel stond dan ook nog in een andere kleur, zodat het zeker opviel.
Over kranten gesproken, het viel me op dat in een artikel van een ander dagblad het woord ‘moedermelk’ herhaaldelijk zo stelselmatig vermeden werd dat het wel moest opvallen. Het was overal vervangen door ‘borstvoeding’. Al betwijfel ik nadrukkelijk dat er mannen met borsten – ja, zo zijn er – daartoe in staat zijn.
En dat brengt me weer bijna naadloos bij het bericht op een andere pagina over een man die een voor hem levensnoodzakelijk oncologisch geneesmiddel niet terugbetaald kreeg. Waarom niet? Omdat hij het lef gehad had borstkanker te krijgen. Een vrouwenziekte toch, zou je denken? Zijn linkerborst was geamputeerd. De foto stond erbij.