Weet je wat ik mis? Dallas. Niet de stad, maar de serie. Niet eens echt de serie eigenlijk, maar het Dallas-gevoel. Ik was destijds nog te klein om helemaal te snappen wat er op de ranch van de familie Ewing gaande was. Van Sue Ellens drankprobleem of de boosaardigheid van JR kreeg ik niet veel mee. Maar het gevoel dat er iets op tv kwam waarvan je wist dat iedereen er naar keek, de stilte op straat bij de ontknoping van het laatste seizoen en het gesprek de volgende dag, dat is er niet meer.
Of Hoger-Lager. Of Ron’s Honeymoonshow. Als je het had gemist, kon je niet meepraten en er was ook geen mogelijkheid om de uitzending te herbekijken. Videorecorders waren schaars en heruitzendingen waren enkel weggelegd voor Zwiebertje of Schipper naast Mathilde, waar mijn moeder dan weer heel nostalgisch van werd.
Ik heb laatst eens op Youtube gezocht naar die oude programma’s. Mijn god, wat een slow-tv was dat. Een shot van 25 seconden op de schele tronie van Colombo, waaruit moet blijken dat ie de dader wel in het snotje heeft. Anderhalve minuut om ons rond te leiden in het landgoed en de villa van de familie Carrington: Alexis, Blake, Krystle… De intro was al genoeg om iedereen met chips en cola naar de sofa te lokken voor een klein uurtje trage dialogen, overacting waar Mega Mindy een puntje aan kan zuigen en plot-twists die zo ver gezocht zijn dat je je nauwelijks kan voorstellen dat dat ooit tot hevige emoties kon leiden. En toch. Toch mis ik de zaterdagavonden, met natte haartjes en in pyjama op de bank om samen naar ‘Zeg ‘ns Aaa’ te kijken. Of om helemaal in een deuk te liggen bij de revue van Andre Van Duin. We rolden letterlijk over het tapijt, naar adem happend om de slapstick van Meneer en Mevrouw De Bok. Als ik ze terugkijk, wekken ze niet eens een klein glimlachje meer op. Humor heeft schijnbaar ook een houdbaarheidsdatum.
Nu stream je en kijk of herbekijk je wat, wanneer en waar je wil. Fantastisch toch. Maar de kans is vrij klein dat je het in een gesprek met meer dan drie mensen over een tv-programma hebt, want iedereen kijkt op zijn eigen eilandje. Er is ook geen showballet meer en we gaan niet meer uit ons dak als iemand met een auto of geldbedrag naar huis gaat. Geen enkele presentator leeft nog mee zoals Willem Ruis dat kon. Hij was minstens net zo nerveus bij de finalevraag en dubbel zo blij als de kandidaat iets won. Geen showtrap, geen bevallige assistente die de cheque mag aandragen. Nu heb je allerlei quizjes waarin steeds weer dezelfde bekende of semi-bekende koppen meespelen. Om ter grappigst, niet om ter slimst. Het is allemaal voorgekauwd en snel in elkaar geflanst. Er valt niet veel meer te winnen.
Het collectieve tv-avondje, de prime time programma’s waar je voor thuis bleef, hebben plaats gemaakt voor streamingdiensten die je tegen een fiks bedrag per maand een oneindige keuzevrijheid geven. In plaats van daar gretig gebruik van te maken, scroll ik door eindeloze lijsten met films uit alle hoeken van de wereld en meer series dan ik ooit zou kunnen bekijken, al had ik nog drie levens voor me. Ik kan niet kiezen en knip de tv maar uit.
Ik mis Dallas.