"Al meer dan een half jaar bevind ik me in het land van de Inca's. Zes maanden vlogen om. Vaak had ik zelfs de tijd niet om stil te staan bij de geleverde prestaties van onze vzw. Dat krijg je als je een huis vol pubers hebt. Zelfs op internet geraken en verslag uitbrengen is vaak een hele opgave. En als kers op de taart ben ik ook nog eens behoorlijk ontriefd sinds mijn camera gesneuveld is en mijn laptop getroffen werd door een supervirus. Vandaar ook deze nieuwsbrief zonder mooie lay'-out of foto's.
 Buiten die tegenslagen zit het financieel dit jaar niet echt mee. De waarde van de euro boette erg in waardoor mijn geplande projecten een stuk duurder uitvielen dan verwacht. Ook de prijs van levensmiddelen is een stuk hoger dan voorheen en de kippen brengen voor mezelf niet op wat ik er van verwachtte. Ik leg me er dus bij neer dat hier blijven wonen onmogelijk is, tenminste als ik zelf een beetje behoorlijk wil rondkomen. De kippenkweek laat ik dan ook vanaf nu over aan de meisjes die het gebruiken om zelfredzamer te zijn. Met de opbrengst ervan bekostigen zij een groot deel van hun verbruik. Het is hard werken maar het loont de moeite.
Hieronder volgt een kort overzicht van de projecten die we afgelopen half jaar bekostigden en verwezenlijkten in het tehuis Paul Harris:
- We kochten 50 nieuwe matrassen, de oude waren dringend aan vervanging toe.
- We trokken de beschadigde muren rond het tehuis op na een brutale roofoverval.
- We kochten een schijnwerper voor de bewaker die er 's nachts alleen voor staat.
- We richtten de slaappaviljoenen samen met de meisjes opnieuw gezellig in (opknappen van de bedden, ramen, schilderwerken,...)
- We schaften een kopieerapparaat aan zodat we daarvoor niet meer naar het centrum moeten.
- Karlien en Renske, twee Belgische vrijwilligsters, knutselden nuttige vrijetijdsmappen in elkaar, boordevol leuke educatieve opdrachten zoals woordzoekers, rebussen, sudoku's, kleurplaten en dergelijke.
- We hielpen de brigade hun kleine bibliotheek grondig uit te breiden en richtten een leuk leeshoekje in met zeteltjes.
 In mijn eigen huis leven nu officieel 7 jongvolwassenen. Eentje leeft op proef met haar vriend zodat er elke dag in huis toch nog 6 'levende zieltjes' overblijven. De achterstand die ze in het tehuis door de jaren heen hebben opgelopen is op alle vlakken groot. Het kost me dan ook moeite om de meisjes vooral op sociaal vlak geïntegreerd te krijgen in de samenleving. Hun gedrag is echter uitstekend, dat maakt veel goed.
Dankzij de Lommelse ontwikkelingsraad kon ik een kamer in huis ombouwen tot een klein atelier met naaimachientjes. Het atelier wordt ook gebruikt om allerlei bandjes, kralen, oorbellen en zoetigheden te maken die verkocht kunnen worden.
Madelo Lommel zorgde er dan weer voor dat ik mijn wegen wat meer kon opengooien. Zij geloven sterk in mijn cursus 'Extra Bagage'  waarmee ik naar verschillende tehuizen trok, o.a. een tehuis in Ayacucho, Urpi genaamd. Van daaruit geraakte ik betrokken bij enkele scholen die hun leerlingen assertiever willen maken. In deze zone is er namelijk nog veel misbruik binnen de familiekring en is er weinig aandacht voor de bescherming van de vrouw. Met de cursus wordt de aandacht vooral gevestigd op psychisch vlak. De kracht om verandering te brengen, moet uit de jongeren zelf komen, is de hoofdgedachte. Naar Ayacucho keer ik op geregelde tijdstippen terug om er te werken met een grote groep mishandelde en misbruikte meisjes.
 
Ik hoop op deze manier de mensen die altijd achter me staan een beetje op de hoogte gebracht te hebben. Ik vraag begrip voor de moeilijke omstandigheden waarin ik me bevind wat mijn communicatie en p.r. betreft. Eens terug in België probeer ik dit allemaal in te halen.
Vriendelijke groeten uit een land waar nu de lente in aantocht is...
Kris Lantin