Het is bekend dat Jozef II, keizer van het Heilig Roomse Rijk, op zijn tocht door de Oostenrijkse Nederlanden op 15 juli 1781 enkele uren halt hield of zelfs een nachtje bleef slapen in de afspanning Koeckhofs. De Achelaars van toen zullen niet geweten hebben dat er een hoge gast op bezoek was. De reis van Jozef II moet hels geweest zijn: 1.200 km vanuit Wenen in een koets en dat over slechte wegen. Een snuggere caféhouder uit Achel gaf nadien zijn café de naam "In de keizer". Op de plaats waar nu de kiosk staat, lag afspanning Koeckhofs en vlak erachter het café met de mooie Vlaamse klokgevel (jammer genoeg gesloopt in 1964 (zie foto).
Dit verhaal en nog zovele andere wetenswaardigheden vindt de abonnee in de jongste editie van het heemkundig tijdschrift 'De Achelse Kapetulie' .
Zeer weinig Achelaars zijn ervan op de hoogte dat hun dorpsgenoot en huisschilder Harry Aarts een verzetsstrijder was in de Tweede Wereldoorlog. 'Harry van de bakker' woonde toen in Borkel en Schaft, het dorp vlak over grens in Achel-Statie. Hij werd opgepakt na verraad en verbleef in Duitse concentratiekampen. Nooit sprak Harry Aarts over zijn verleden als Nederlandse verzetsstrijder, ook niet in familiekring. Tegen zijn knecht André Verweijen liet hij wel het een en ander los. Met hetgeen hij toen vertelde en uit een oorlogsverhaal van één van zijn verzetsmaten, konden we de verzetsdaden van Harry Aarts reconstrueren. Van de Amerikaanse president Dwight Eisenhower mocht hij een oorkonde van verdienste ontvangen. Dat kan al tellen!
Jozef Gielen, de voorlaatste vrederechter van het kanton Achel - in 1910 overgebracht naar Neerpelt - schreef op 2 januari 1896 een brief naar de Achelse burgemeester Willem Simons. Hij vroeg de burgemeester in te grijpen in een schrijnend geval van zware kindermishandeling van drie weeskinderen. Een aangrijpend verhaal dat jammer genoeg van alle tijden is.
Edmond Theunissen uit Overpelt was de oorlogskapelaan in Achel tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij schreef zijn ervaringen over de Duitse bezetting neer. De redactie publiceert dit verhaal in twee edities van hun tijdschrift. Zijn verblijf in Achel moet op 'Mon' Theunissen een sterke indruk nagelaten hebben, want in september 1972 kwam hij terug naar Achel om van zijn welverdiend pensioen te genieten.