“Kom, opstaan, we moeten naar de kerk”. Mijn vader staat aan mijn bed. Het is drie uur ’s nachts. Het is steenkoud in onze slaapkamer. Het raam is bedekt met barokke ijsbloemen. Er ligt rijp op mijn gewatteerde deken, van mijn adem. We gaan naar de nachtmis met het hele gezin. We kleden ons aan bij het schamele licht van een peertje van 25 watt. Ik trek beneden mijn schoenen aan. We hadden ze bij de kachel gezet. Mijn jongste broer schiet in zijn klompen. Niets eten of drinken, je moet nuchter zijn voor de mis. We lopen met zijn allen naar de kerk. We nemen het kerkenpaadje, de kortste weg, maar wel pikkedonker. Spannend zo ’s nachts, geen straatlampen. Wel is er een bij de kerk aan zo’n houten paal met veel draden aan porseleinen potjes. Dan komt de koster de kaarsen aansteken. Iedereen in het middenschip volgt al zijn bewegingen. Achter in de kerk loopt het vol met laatkomers. Zij moeten blijven staan. Het zijn allemaal mannen. Af en toe loopt er een naar buiten om een sigaret te roken.
Klokslag vier uur gaan de lichten uit. De nachtmis gaat beginnen. Eerst een mis met drie heren en dan nog twee stille missen. Om zes uur staat iedereen weer buiten in de vrieskou. Door het donker naar huis om te eten. Een tijdje later weer naar de dagmis. En ’s middags om drie uur nog naar het lof.
De nachtmis werd vervroegd naar middernacht en jaren later naar acht uur ’s avonds. In Dorplein hebben de mensen zich lang moeten behelpen met de kapel van de zusters in de Cantine. Toch werd in 1912 al het grondwerk gedaan voor de bouw van een kerk. Dat werd almaar uitgesteld. Het gat liep vol water en werd de “kerkkuil” genoemd. Na de tweede wereldoorlog werd dit “ven” onderdeel van het monument voor de oorlogsslachtoffers. Daarom werd in 1950 de kerk dichter bij de Hoofdstraat gebouwd.
Het was een unieke kerk. Architect Pontzen tekende een neo-romaanse kerk. Maar in plaats van één toren werden het er twee. De twee gebroeders Dor, de stichters van Dorplein, werden op deze manier herdacht. In elke toren hing een luiklok. Op de ene klok stond de naam van Emile Dor en op de andere Lucien Dor. Meer dan zestig nachtmissen zijn hier gedaan. De meeste geleid door rector, later pastoor Thijssen. Op 31 december 2013 werd de kerk door het bisdom gesloten. Nu ligt ze daar onbenut tegenover de Witte Villa - te wachten op een nieuwe bestemming. Het is niet gelukt er een rijksmonument van te maken.
Bij de rondleidingen door de cicerones van Dorplein wordt uitgebreid stilgestaan bij deze bijzondere kerk. Net als bij de andere rijksmonumenten zoals de Cantine en het Prisonneke. Wil je dit ook eens meemaken, kom dan zondag 29 december vóór 14uur naar gemeenschapshuis De Schakel, St.-Barbaraweg 1. Er staat een cicerone klaar voor de rondleiding. Iedereen mag mee. Kinderen tot 12 jaar zijn gratis. Anderen betalen twee euro per persoon. De wandelroute is rollator- en rolstoelvriendelijk. Als je als groep een rondleiding wil om van al het moois te genieten neem dan contact op met Wim Cremers, St.Servaasstraat 30, 6024 BV Budel-Dorplein, tel. 0495-492598 / 0622961675, mail: w.cremerschello.nl.