In Beverlo werd vandaag het bombardement van 12 mei 1944 herdacht. Veel getuigen van die dramatische dag zijn er niet meer maar op het kerkhof van Beverlo was toch nog een aantal mensen aanwezig die de bommennacht herinnerden. François Cruysberghs: "Dat was afgrijselijk, ik heb nooit zoveel schrik gehad als toen, dat is onvoorstelbaar. Ik dacht dat het einde van de wereld gekomen was. Iedereen had toen een familielid of een vriend die omkwam in het bombardement. De ravage was niet te overzien. Veel woningen werden toen vernield zowel in de tuinwijk van Beringen-Mijn als in de Zuidstraat in Beverlo".
Karel Van De Reydt was 14 jaar in mei 1944. "Mijn vader werkte op de mijn en elke nacht vlogen er toen wel vliegers over om te gaan bombarderen in Duitsland. We lagen in ons bed toen we plots een hels lawaai hoorden. We beseften dat er bommen waren gevallen in de buurt. Onze rolluiken vlogen van het huis. We zijn toen naar buiten gelopen en ons laten vallen. Het huis van de buren lag plat en ook de school bij ons tegenover was geraakt. Daar vielen de Duitse slachtoffers", zegt Karel geëmotioneerd.
Albert Beerten: "Ik was nog klein, het is en blijft een onvergetelijk moment. We waren al gewoon dat vliegtuigen overkwamen richting Duitsland en we sliepen gewoon in ons bed. Tot die nacht: heel Beverlo was verlicht en sirenes loeiden. De eerste bommen vielen in de Zuidstraat. We zijn toen samen met heel de familie ons gaan verstoppen in het bietenhok. Bij elke bom voelden we zand in onze nek vallen. Ik heb het overleefd maar veel van mijn klasgenoten zijn toen gestorven.
Diaken André Thielemans was zeven jaar op 12 mei 1944. "Als kind besefte ik niet heel goed wat er die nacht allemaal gebeurde. Toen we 's morgens buiten kwamen, was het al snel duidelijk. Als kind mocht ik niet gaan kijken in de Zuidstraat. Verschillende kinderen van mijn leeftijd zijn toen omgekomen, dat vergeet ik nooit". (foto's Pierre Laeremans)