Er is mij een belangrijke inspiratiebron ontnomen. Net zoals mijn grote voorbeeld Simon Carmiggelt, googelen die naam, zit ik wel eens in de kroeg met mijn luistervinkoor in hoogste paraatheid. Simon zat achter zijn kopje koffie met het onafscheidelijke borreltje jenever de kroeggesprekken af te luisteren om ze nadien in een meesterlijk stukje proza te gieten. Kort maar krachtig, ludiek en toch raak, dat was zijn handelsmerk. Hij zat natuurlijk niet ganse dagen op café maar haalde de inspiratie voor zijn cursiefjes in feite overal. Dat is ook mijn ervaring. Door de tweede lockdown kan ik wel niet in zijn voetsporen treden want de horeca is dicht. Thuis achter een koffie en borreltje is helemaal anders want ik mis dan de achtergrondgeluiden en –commentaren die het juist zo boeiend maken. Het is maar het halve werk. Cafégesprekken moet je altijd filteren tot er een kern van realistisme en humor rest. Dat kan nu niet. Op de VRT kennen we op zondag het debatprogramma ‘De Zevende dag’. Afhankelijk van welke dag ik me onderdompel in een cafésfeer, noem ik het wel eens de 3de of 5de dag maar dan zonder camera’s. Je zou verstelt staan welke oplossingen voor allerlei problemen de modale stamgast uit zijn hersenen schudt. Daar steekt corona nu even een stokje voor. Ik ben noodgedwongen overgeleverd aan mijn persoonlijke fantasie om een cursiefje op mijn pc-scherm te krijgen. Vroeger spraken we van een bijna stakende pen maar tegenwoordig zitten we voor een toetsenbord. Ondanks alles blijft dat bord mij onweerstaanbaar aantrekken om er mijn vingers in de juiste volgorde op te plaatsen. Dat brengt mij nu ook een stap verder. Tot maart van dit jaar liep op de Nederlandse televisie 15 jaar lang het razend populaire programma ‘De wereld draait door’. Mijn variant op de titel is ‘De wereld draait binnenstebuiten’. Ik geef een voorbeeld: ”Vandaag vallen jongeren de politie aan, wij gingen vroeger lopen als we een agent zagen.” Nog eentje maar zonder namen te noemen :”De verkiezingen verliezen en ze toch nog willen winnen.” Dat ik in het dagelijkse leven mijn klankbord kwijt ben is helemaal geen drama. Ik ben niet alleen op de wereld en leef niet in isolement. Ik heb niet te klagen. Vele anderen wel. Hoeveel mensen zijn er die snakken naar bezoek en contact met familieleden en kennissen omdat ze in hun eentje opgesloten zitten in hun huis of appartement , een woonzorgcentrum of in het ziekenhuis liggen. Dan moet ik niet zeuren dat mijn stamcafé dicht is. Er zijn ergere dingen in het leven. (Martin Vanierschot)