Als de dag uit de startblokken schiet dan is de keukentafel het centrale punt van het huis. Bij mij thuis moet dan de ontbijtpuzzel gelegd worden, iedere dag opnieuw. Alles wat nodig is voor het ontbijt komt op tafel samen met de krant die meteen in verschillende katernen uiteen wordt gehaald. De radio speelt en om 8 uur horen we daar het nieuws. Al die puzzelstukken moeten op de keukentafel op hun plaats vallen. Dat multitasken verloopt niet altijd van een leien dakje. Vooral als de weekendkrant op zaterdagmorgen in het spel komt, dan kan het puzzelen bijzonder hectisch worden. Iedere cm² telt. Gepraat wordt er weinig en als dat toch gebeurd hebben we niet gehoord wat onze partner zei. We zijn immers druk doende met puzzelen. Dat dagelijks weerkerend ochtendritueel zit vol sterke symboliek. Het is telkens het begin van een nieuwe dag maar je kan dat puzzelen moeiteloos doortrekken naar het leven zelf. Vanaf onze geboortedag begint het puzzelen al. Iedere dag opnieuw worden stukjes van onze levenspuzzel gelegd. Die puzzel is nooit klaar en er zullen altijd stukjes ontbreken. De perfecte puzzel bestaat niet. Soms missen we een banaal stukje dat het vernoemen niet waard is maar het kan ook gaan over cruciale stukken waardoor het hele plaatje even niet echt meer klopt. Dan volgt vaak een zoektocht naar dat belangrijke ontbrekende puzzelstuk dat men nooit onder de keukentafel zal vinden. Dan moeten we onze horizon verruimen en intens gaan speuren naar het vermiste stuk. Het wordt als het ware een ontdekkingsreis om naar alles op zoek te gaan wat onze levenspuzzel terug tot een mooi geheel maakt. Daar zijn we een gans leven mee bezig. Dat werk is nooit af. Daarom hebben gepensioneerden het ook nog altijd druk. Onze slogan is in dat verband veelbetekenend :”Het was een rustige dag en toch hadden we veel te doen (met puzzelen).” (Martin Vanierschot)