De winnaar van het Eurovisiesongfestival is diegene die in de finale niet mocht meezingen. Morgen zijn we het winnende liedje en alle andere finalisten al vergeten maar Joost Klein zal altijd in ons geheugen gebeiteld zitten met ‘Europapa’. De klacht was een klucht. Het gaat Joost niet deren om een succesrijke periode tegemoet te gaan waarin iedereen Europapa gaat meebrullen zodat zijn boodschap over heel de wereld zal galmen. De woordspelingen met zijn naam zullen legio zijn. Ik kan het ook niet laten om te schrijven dat Joost Klein een grote toekomst tegemoet gaat. Weldra zal blijken dat hij ondanks deze lachwekkende uitsluiting groot zal zijn in die nederlaag die zal uitmonden in een gigantisch zegereeks. Ik zou hem aanraden om een lijst van al zijn optredens en de daarbij horende verdiende gages naar de EBU, de Europese Omroeporganisatie, te sturen. Mooie liedjes duren niet lang maar dat van Joost Klein is het tegenovergestelde en zal niet zo gauw uit onze oren verdwijnen. Ondanks het feit deze klucht al het andere nieuws overschaduwde, ben ik toch eens in die schaduw gaan kijken. Zo kwam ik te weten dat sommige Limburgers ondanks de fenomenale technologische revolutie van de laatste decennia, nog steeds in het stenen tijdperk leven. Om met de gsm te kunnen bellen , moeten zij in hun straat op een steen gaan staan. Zo is er een nieuw werkwoord ontdekt. Zij zeggen niet meer dat ze gaan gsm’en maar wel dat ze gaan steenstaan. “Ik het steengestaan” betekent dat ze hun gsm gebruikt hebben. Hun klachten vallen nog steeds op een koude steen omdat netwerkbeheerders er nog steeds niet in slagen om het steenstaan op te lossen. De getroffen gezinnen zitten nog altijd met een (k)ei. Wanneer dat opgelost zal zijn is een vraagteken. Joost mag het weten! (Martin Vanierschot)