Beste programmamakers
We kijken heden ten dage naar de tiende editie van 'Blind Getrouwd'. Dat is behoorlijk lang voor een tv-programma. Maar nog niet lang genoeg voor een plaats in de top 10 van de langst lopende tv-programma's in Vlaanderen. In die lijst staan zeepprogramma's zoals Thuis en Familie, maar ook Duitse krimi’s à la Tatort en Derrick. Waar is de tijd naartoe, dat we hier nog naar Duitse series keken. "Hände hoch!", riepen we dan op de speelplaats.
Maar we wijken behoorlijk af. Ik schrijf u deze brief omdat ik u wil vragen om te stoppen met 'Blind Getrouwd'. Ik geef toe, dat is geen klein verzoek. Maar ik vertel u graag waarom mijn verzoek gefundeerd is.
Daarvoor moet ik u meenemen naar vrijdag 12 juni 1992. Toen heb ik, een week voor onze trouw, met de vrienden in café De Kiezel mijn vrijgezellenfeest gevierd.
Het feest liep behoorlijk uit de hand. Het bier vloeide rijkelijk en ik weet niet of jullie dat zich nog herinneren, maar in die tijd had je buiten aan de zijgevel van het café een urinoir. Ik dacht dat het een goed idee was om een luchtje te gaan scheppen en tegelijk een kleine boodschap te doen, maar ik kreeg me daar een klop van de voorhamer. Ik begon te draaien als een pindop en liep pardoes tegen het verkeersbord van eenrichtingsverkeer. Mijn rechteroog zat meteen dicht en niet veel later kreeg ik op beide ogen een infectie.
Een week later was er geen verbetering in zicht en moest ik noodgedwongen met twee lapjes voor mijn ogen trouwen. Het was me daar een schouwspel, dat kan u zich wel voorstellen.
Tijdens de huwelijksdans heb ik meer op de tenen van mijn vrouw gestaan dan op de dansvloer. Bij het snijden van de huwelijkstaart heb ik bijna de linkerhand van mijn meter tante Louisa afgesneden omdat ik er gruwelijk naast zat. En er zijn nog van die dinges. Zo heb ik mijn bruid de hele dag niet zien lachen.
Bij de start van elke jaargang van 'Blind Getrouwd' is er altijd wel iemand die tegen mijn vrouw zegt: "Dat heb jij ook voorgehad hè. Désiré is ook blind getrouwd met jou. Met die lapkes voor zijn ogen”. U zal begrijpen dat het niet meer plezant is.
En als ze bij mijn vrouw op het werk over 'Blind Getrouwd' praten, moet ze er altijd aan terugdenken. Het programma wordt dan nog eens twee keer per week uitgezonden. Het houdt gewoon niet op.
Daarom mijn vraag om met het programma te stoppen. Het vet lijkt me toch van de trouwsoep te zijn. Als uitsmijter geef ik u graag nog een quote van mijn buurman Gust mee. “Och, ze lopen toch allemaal in hun ongeluk Désiré”, zegt hij telkens. Als zijn vrouw Mariette in de buurt is, zegt hij het natuurlijk op fluistertoon.
Mijn echtgenote en ik zullen u zeer dankbaar zijn mocht u ons verzoek willen inwilligen. We zijn bijgevolg niet blind voor de inspanningen van uwentwege, door mee na te denken over nieuwe programmaformules. Wat denkt u bijvoorbeeld van een programma over gelukkig gescheiden koppels. Dat klinkt zot, ik weet het, maar wacht er niet te lang mee, of ze zijn u voor.
Ondertussen verblijf ik
met de meeste hoogachting
Désiré Dinges