Vandaag kijken we hoe Beringen aangeschreven staat of stond in enkele reisgidsen.
Beringen krijgt een hoofdstuk in de Wandelgids Limburg van André Peeters ui 1998. Hij neemt je mee voor een wandeling die vertrekt op het Kioskplein doorheen de cité richting Stalse Molen en zo terug naar het mijnmuseum. In de gids ruime informatie over de geschiedenis van Beringen. Ook de toeristisch attracties zoals de mijnkathedraal, de Fatih moskee en de mijn worden goed beschreven.
In de reisgids ‘Actieve daguitstappen in Vlaanderen’ van Christel Lemmens uit 1999 is er een volledig hoofdstuk om Beringe-Mijn te verkennen aan de hand van een kaartje en uitgebreide informatie. Christel begint haar hoofdstuk zo: “No comprendo, parlo Italiano, is het antwoord wanneer ik informeer of dit wel de juiste weg is naar het Mijnstreekmuseum. Ik zal dus wel in de buurt zijn, denk ik bij mezelf, terwijl de joviale oude vrouw me nieuwsgierig aankijkt. Ik doe zelf een schuchtere poging in het Italiaanse. En jawel, ik zit op de goede weg. Haar man is trouwens een van de Italiaanse arbeiders die na de oorlog hun land ontvluchtten om in de mijn van Beringen naar het zwarte goud te komen zoeken. Een hoofdstuk uit het leven van velen dat met de sluiting van de mijn in 1992 definitief tot het verleden is gaan behoren. Een roemrijk verleden overigens dat momenteel door en aantal ex-mijnwerkers met heel veel zorg gekoesterd wordt in het Mijnstreekmuseum op de Beringse site".
In de Lannoo Trotter reisgids van 2000 staat Beringen kort vermeld als voormalig mijnstadje. “De Kempische steenkoolmijnen liggen er nu verlaten bij. De terrils, de torens met de grote wielen boven de mijnschachten, de schoorstenen, de arbeiderswijken (waar nu veel allochtonen wonen) en de stereotype villa’s van de mijningenieurs getuigen van de vroegere economische activiteit die de streek welvaart heeft gebracht. Om de herinnering aan de voorbije economische welvaart levendig te houden,heeft men een mijnmuseum opgericht”.
In de Nederlandse ANWB Gouden Reisgids over Vlaanderen, editie 2001 staan slechts een paar regels over Beringen. “....Het mijnverleden wordt zorgvuldig bewaard in het Mijnmuseum van Beringen. (VVV regelt het bezoek). De kerk van Beringen-Mijn heeft de afmetingen van een kathedraal….De mijn van in de vooroorlogse jaren eigenaar van zowat alles in Beringen, ook van de kerk. De woonwijken het casino. Beringen is misschien wel het oudste stadje van de Kempen: al in 1239 kreeg het stadsrechten van de graven van Loon.”
In de Capitool reisgids Hasselt en Limburg uit 2004 zien we dat Beringen een grote sprong voorwaarts maakt. In de index zien we Beringen verschillende keren opduiken. Er is een groot hoofdstuk over de mijnstreek met ruime aandacht voor Beringen en zijn mijnerfgoed. Het mijnstreekmuseum is nu het Vlaams mijnmuseum. Er staat een volledige kaart in met de Lus van het Zwarte Goud. Ook het millennium golfterrein in Paal krijgt aandacht.
In de fietsgids Limburg 2005 van Lannoo is er een ruim hoofdstuk over fietsen in de Mijnstreek met veel aandacht voor Beringen. Het mijnmuseum, de Fatih moskee en zelfs de kerk van Korspel staan in de gids. En dan is er ook nog een fietstocht van Paal naar Tessenderlo die vertrekt aan het fietsinrijpunt aan de Paalse Plas.
Tot slot nog deze: in de Engelse gids ‘Belgium and Luxembourg’ van Tudor Edwards uit 1950 vinden we geen letter over Beringen maar wel deze interessante passage: ‘The collieries of Limbourg may be held up as shining examples of planned industrial settlements, those of Winterslagand Eisden in particular, the villages beautifully laid out, each with spacious detached houses, church and school provided by the mine owners…..The land is sprigged with modest villages such as Zonhoven, Beverloo, Peer and others, each with its tiny church and bell-towers in a homely style of Gotich peculiar to this area.”

Hans Put