Bahattin Koçak is islamleraa, voorzitter van de Islamitische Denktank Fikr en coördinator voor Platform en Fedactio Limburg
Welke internationale gebeurtenis is je bijgebleven?
Het meest heeft mij dit jaar geraakt hoe wereldwijd mensen blijven zoeken naar vrede en menselijkheid, zelfs terwijl conflicten blijven oplaaien. Vooral de beelden uit Gaza en het eindeloze lijden van burgers gingen door merg en been. Aan de andere kant zag ik ook lichtpunten: internationale solidariteitscampagnes, mensen die ondanks alles blijven helpen, woordvoerders voor vrede die niet zwijgen. Dat blijft hoop geven! Dat de mens soms wankel is, maar altijd weer opstaat. Ik ben dan ook blij dat Beringen letterlijk de rode lijn heeft getrokken.
Wat is je het afgelopen jaar in Beringen opgevallen?
Toen ik bewust terugkeek op het nieuws van het voorbije jaar, merkte ik iets dubbelzinnigs op in Beringen. Enerzijds wordt onze stad steeds zichtbaarder op de kaart geplaatst met grote activiteiten en evenementen: wielerwedstrijden, sportieve en culturele initiatieven, nationale en zelfs internationale momenten die Beringen laten stralen. We laten zien dat we dynamisch zijn, dat we kunnen organiseren, dat we meespelen. Dat stemt hoopvol en toont dat we kunnen verbinden, bewegen, vooruitgaan.
Maar anderzijds valt er ook een andere beweging op: sportclubs die verdwijnen of failliet gaan, kerken die sluiten of herbestemd moeten worden, organisaties die het moeilijk krijgen. Tussen groei en verlies lijkt een spanning te liggen. Het is alsof we volop vooruitgaan, maar tegelijk iets van het oude, vertrouwde langzaam wegvalt. Dat voelt soms als het wegvallen van banken in een huis waar je ooit zelf op gerust hebt.
Er beweegt dus iets in Beringen; sociaal, cultureel, misschien zelfs spiritueel. We winnen zichtbaar, maar verliezen soms stil. En precies daar ligt, denk ik, een uitdaging voor de toekomst: hoe bouwen we verder, terwijl we koesteren wat dreigt te verdwijnen? Hoe bewaren we niet alleen de kracht van het nieuwe, maar ook de ziel van wat ooit was?
Welke persoon heeft je geraakt?
De persoon die mij het diepst heeft getroffen is nog steeds Hind Rajab, het zesjarige Palestijnse meisje dat in 2024 werd gedood. Haar laatste telefoongesprek, haar angstige stem, haar smeekbede om hulp blijft anno 2025 nog steeds klinken. Daarom blijft Hind mij raken, ook al is ze in 2024 vermoord! Het blijft een wonde in het geweten van de wereld. Hind herinnert ons eraan hoe kwetsbaar onschuld is, en hoe groot onze verantwoordelijkheid.
Daarnaast voel ik diepe dankbaarheid voor Hind Eljadid, die dit verhaal op een gevoelige en indrukwekkende manier verfilmde. Dankzij haar kunst werd Hind Rajab geen voorbijgaand nieuwsfeit, maar een gezicht, een stem, een kind dat we niet mogen vergeten.
Tussen het kind dat we verloren en het kind dat ons nog aankijkt, zoals mijn kleindochter Ayza (heeft mij ook enorm geraakt) die dit jaar is geboren, ligt de menselijke opdracht van vandaag: beschermen, verbinden, en nooit wegkijken.
Wat vond u het afgelopen jaar het beste op radio, tv of andere media?
Van alle programma’s die dit jaar voorbij kwamen, raakte Down The Road mij het meest. Terwijl nieuws, sport en entertainment vaak vluchtig of oppervlakkig aanvoelen, toont dit programma iets wat schaars geworden is: pure menselijkheid. Geen competitie, geen maskers, geen betere-versie-van-jezelf-show maar echte emoties, eerlijkheid, kwetsbaarheid en vriendschap.
Het mooie aan Down The Road is dat iedereen gelijkwaardig is. Niemand moet beter zijn dan de ander. Iedereen mag zijn wie hij is, met zijn sterktes, twijfels en kleine grote overwinningen. In een wereld waar media soms harder worden, liet dit programma zien hoe zacht en waarachtig televisie kan zijn. “De zes reisgenoten met het syndroom van Down kennen elkaar niet op voorhand, maar de groep vertrekt met veel enthousiasme en kan hopelijk terugkeren naar huis met nieuwe vriendschappen en mooie herinneringen” klonk het in de aankondiging van dit programma. In welk programma vind je deze doelstelling nog terug?
Wat zijn uw wensen voor het nieuwe jaar?
Ik wens Beringen en de wereld meer zachtheid. Meer luisteren, minder oordelen. Dat ontmoeting ons eerste reflex wordt, niet angst. Dat kinderen hier kunnen dromen en grootouders met rust kunnen ouder worden. Dat we blijven geloven in bruggen, ook wanneer de wind ertegen blaast.
En voor mezelf? Dat ik mag blijven bijdragen, met kleine stappen, aan een warmere samenleving. Dat we elkaar blijven vinden aan tafel, in gesprek, in vriendschap. Want uiteindelijk gebeurt verandering niet in grote woorden, maar in ontmoetingen tussen mensen.
Dat de spanningsvelden in onze samenleving mogen verzachten.