Diaken Tonny Versluys is sinds vorig jaar diaken in Koersel maar hij is ook nog aalmoezenier bij het leger. Zo ging hij onlangs naar Afghanistan. Het was voor hem een bijzondere ervaring. Hij maakte dit verslag: "Het leven gaat echter verder. We hebben spijtig genoeg afscheid moeten nemen van een Amerikaanse collega en verschillende Afghaanse militairen zijn gesneuveld of gewond geraakt in de strijd. Op evangelisch gebied heb ik drie gebedsvieringen mogen organiseren en heb ik mijn Kroatische collega padré geassisteerd. Ook heb ik een viering bijgewoond bij de Nederlandse geestelijke verzorger en ik heb een goede verstandhouding opgebouwd met de Duitse dominee. De communicatie met de Georgische orthodoxe priester viel niet mee maar ik heb toch de eer en het genoegen gehad om zijn kerkje te mogen bezoeken. Het klinkt misschien raar maar ik ben blij dat ik hier was. Ik ben er van overtuigd dat ik hier iets heb achtergelaten bij de jongens en meisjes van het detachement. Mijn laatste gebedsviering heb ik gehouden in de bar op 1 januari. Voor de gelegenheid heb ik deze bar, met wat hulp, omgetoverd tot een tijdelijke gebedsruimte. Een altaar in het midden, de muziekinstallatie met DJ als geluidsman. De dominee had mij zijn koffer meegegeven met uitneembaar kruis en kandelaars. Het detachement bestaat uit ongeveer tachtig man. Ik had verwacht dat 20 procent zou komen opdagen om 14 u. in de namiddag. Eerlijk, emoties overmanden mij bij het begin van de gebedsdienst (zelfs nu nog bij het schrijven van dit artikel). Ik weet dat men nederig moet zijn tegenover zichzelf en dat we dagelijks hard moeten werken om tussen en bij de mannen te zijn, kortom er gewoon te zijn voor hen. Ik heb ze niet geteld maar de bar was te klein. Sommigen hebben mij verteld dat er meer dan vijftig man is komen opdagen. Anderen hebben zich verontschuldigd omdat ze van dienst waren. Zoiets tovert een glimlach en een traan op je gezicht. Zo veel jonge mensen die samen in verbondenheid en gebed komen, geeft je moed en de voldoening dat de Heer zijn Geest nog steeds werkt. De amuletjes die ik meegenomen had van de Heilige Christoffel zijn allemaal uitgedeeld en 's avonds kwamen enkele fiere jonge soldaten mij tonen waar ze deze droegen, rond hun nek bij hun ID-card en in hun portefeuille. Natuurlijk waren er ook andere momenten. Op 31 december is de grootmoeder van een jonge sergeant overleden. Ik heb deze jongen begeleid en uitgezwaaid op 1 januari 's morgens bij zijn vertrek naar België. Op zaterdag 4 januari ben ik naar de begrafenis gegaan. Sommigen stelden zich de vraag wat een padré komt doen in het theater hier. Nu stellen diezelfde mensen zich de vraag wanneer ik terugkom. Ik denk dat ik de vreugde in Zijn dienst heb kunnen brengen zodat ik een teken van Zijn aanwezigheid hier heb kunnen brengen bij de mensen tot wie ik werd gezonden", vertelt Tonny.