Op 20 december overleed Frans Schoofs, priester van het Bisdom Hasselt. Hij werd geboren op 27 november 1933 in Oostham en werd op 10 juli 1960 priester gewijd in Luik. Hij was priester in Afrika, Lommel, Lummen, gaf ondersteuning in Beringen en tot slot was hij aalmoezenier in het Jessa ziekenhuis in Hasselt. De pastorale werkers van het Jessa ziekenhuis schreven deze homilie voor Frans: "Toon Hermans schrijft 'sterven doe je niet ineens, beetje bij beetje, tot je plots aan je laatste beetje toe bent'. Deze woorden die zonder zwaarmoedigheid de sterfelijkheid van ieder mens ter sprake brengen, zijn in vervulling gegaan in het leven Frans Schoofs. Dat sterven bij het leven hoort, moest de 12-jarige François wreed vroeg ondervinden toen hij -aan de hand van zijn grootvader- zijn eerste doden zag. Het waren zijn vader en zijn nonkel, gefusilleerd door de Duitsers in de laatste dagen van de oorlog toen ze kolen wilden gaan halen om een pas bevallen vrouw te verwarmen. Deze gebeurtenis zal Frans zijn hele leven met zich meedragen. Het doet hem beseffen hoe broos en kostbaar een mensenleven is, en dat gemis in al zijn gradaties inherent is aan het leven. "op mijn 60ste miste ik mijn vader meer dan toen ik jong was", zou hij zeggen. Frans wordt in 1960 priester gewijd in Luik in en vertrekt onmiddellijk daarna op missie naar Rwanda. In Rwanda en Zaïre laat Frans zich raken en voeden door de Afrikaanse ziel die tijd heeft, warmhartig en gastvrij is, die gelovig ver kan dragen, en vooral kan leven in de kracht van het nu. Frans noemt het levenskunst. Afrika doet ook een appel op zijn evangelische rechtvaardigheidsgevoel. Zo belandt hij in de gevangenis na een conflict met de plaatselijke maffia wanneer hij een eerlijke prijs voor rijst wil bedwingen voor de lokale bevolking. En in Kisanga!i waar hij schooldirecteur is —heeft hij een zware discussie met zijn eigen studenten. Die weigerden hun schoenen uit te doen voor een voetbalwedstrijd met een lokale voetbalploeg die op blote voeten kwam. "Andere mensen op de voeten trappen en pijn doen, dat is niet volgens het evangelie", zegt Frans.
Terug in België wordt hij godsdienstleraar en pastoor in verschillende parochies. Frans komt op die manier thuis in de harten en gezinnen van ontelbare mensen met wie hij vreugde en verdriet mag delen en die allen een grote of kleine bijdrage hebben in wat hij zelf zal omschrijven als zijn louteringsproces van meer mens- worden in het spoor van Jezus.
In 1993 aanvaardt Frans de plaats van aalmoezenier in het toenmalige Virga Jesse Ziekenhuis Hij zal er tot ver na zijn pensioen actief blijven in de pastorale dienst en als vrijwilliger op dag hospitalisatie oncologie. Hij was een warme en geïnteresseerde gesprekspartner voor dokters, verpleegkundigen, poetsvrouwen, keukenpersoneel, nachtwakers... iedereen kende Frans en Frans kende iedereen. Het ziekenhuis is een plaats waar Frans veel gegeven maar ook veel ontvangen heeft. Hij vond het een voorrecht om met zieken, stervenden en hun families een eind gelovig op weg te mogen gaan en zo doodgewone dingen op een buitengewone wijze te beleven. De confrontatie met ziekte en vergankelijkheid deed Frans ook nog sterker terugvallen op zijn gedragen dagelijkse gebedsleven, zijn geloof in de kruis-liefde van God en de gelovige zekerheid dat geen mens uiteindelijk ooit verloren gaat en dat alleen God alles uiteindelijk ten goede brengt . Licht en voorbeeld in het leven van Frans is altijd zijn moeder geweest, die na de oorlog achterbleef als weduwe met een klein pensioen en 5 kinderen en die toch gelijkmoedig, steeds zingend en steeds delend, gelovig haar leven leidde. Licht in het leven van Frans zijn zonder twijfel ook jullie allen geweest, ieder op zijn eigen, onvervangbare manier. Ik ben er zeker van dat hij jullie hiervoor zou willen danken en zou zeggen: doe zo verder in het spoor van Gods liefde".
De heemkundige kring van Ham heeft een mooie film uit de oude doos van de eerste misvieringen van  Frans Schoofs in 1960.