We blikken vandaag nog even terug op de knappe prestatie van Ilya Pardo uit Beverlo die afgelopen vrijdag van Hamont-Achel naar Hasselt liep, goed voor een toch van 58km. Ilya werd het boegbeeld van de campagne van Radio 2 Limburg die met een loopploeg deelneemt aan de 100km voor Kom op tegen Kanker. Ilya deed eerder al mee aan de Warmathon van Studio Brussel in het kader van de Warmste Week. Zo leerde hij Katrien Vaes van Radio 2 kennen en ontstond het idee om van in het noorden van onze provincie naar Hasselt te lopen. Na een flinke nacht en dag rust, bekomt Ilya vandaag nog van zijn avontuur.
"Ik heb nog steeds een dromend gevoel, een echt wow-gevoel, zeker nadat we zo'n prachtig bedrag van 5720 euro hebben bijeengehaald. De benen voelen heel goed, ik heb al erger gehad na een training. Ik kan normaal wandelen, alleen op trappen voel ik mijn stramme spieren nog", zegt Ilya trots.
Ilya maakte speciaal voor de Internetgazet Beringen nog dit dagboek.
04u00: Mijn wekker ging af, ik was even gedesoriënteerd want het was lang geleden dat ik nog zo vroeg was opgestaan. Na wat gegeten te hebben, heb ik alles gedubbelcheckt of ik alles had. 05:10: Vertrokken vanaf Beverlo, oortjes in en nog even oogjes dicht. 05:45: Aangekomen in Achel, meteen een warm welkom. Daarna heb ik me even gezet om de benen zo min mogelijk last te geven voor het lopen, en ook rustig nog wat water gedronken. 06:00: Even een gesprek gehad met Tijs Lemmens. (schepen van sport Beringen) Hij wenste me veel succes en moedigde me aan. 06:10: Al meteen een cheque van de gemeente Achel overhandigd gekregen. 06:35: Voor ik het wist was het al bijna tijd. Ik deed mijn schoenen aan, ik wou gaan opwarmen maar hiervoor had ik geen tijd want moest nog een klein interview doen. En toen ik mijn rugzak ging halen was het al tijd. 06:50: Ik doe nog snel mijn lange broek aan voor de benen zo lang mogelijk warm te houden. En zo vertrokken wij!
De eerste 10 km doe ik met een tiental leerlingen van 5 en 6 sport van mijn school Provil, zij kwamen mij een hart onder de riem steken, zij hebben de 10 km moeiteloos laten verlopen. Hierna raakte ik het uur kwijt, ik had niet meer echt het besef van hoe laat het was, ik was gefocust op het lopen naar Hasselt . Onderweg heel veel steun gekregen onder andere van mijn klasgenoten, mijn directeur (Ludo Van Baelen ) en mijn leerkracht zedenleer Hanne Deferme. Maar ook zeker niet te vergeten van mijn allerliefste tante en nonkel. De eerste 35 km gingen, ik mag bijna zeggen, vlekkeloos. Gelukkig werd ik regelmatig vergezeld door het geweldig Radio 2 loopploegje en zij lieten me dan weer vergeten hoe ver het nog was.
Met nog ongeveer 20 km te gaan zat ik nog in hetzelfde tempo en voelde alles goed Maar hierna begon mijn rug zeer te doen door mijn scoliose, ook mijn schouder en nek begonnen zeer te doen door een val in het verleden toen ik nog koerste. Hierdoor hebben ze mijn rugzak van mijn rug afgenomen ook al weegt mijn rugzak niets, op dat moment voelt alles zwaar. Ik at nog regelmatig van mijn geliefde babykoekjes en natuurlijk kreeg ik ook regelmatig drinken. 42,195: km MIJN EERSTE MARATHON!
En dan moet je denken dat ik schrik had voor april want dan doe ik mijn eerste marathon. Na vandaag gaat het niet veel meer voorstellen denk ik. Ik werd fel ondersteund door de radio 2 ploeg omdat ik nu al een hele prestatie had geleverd. 49 km: ik begon het serieus zwaar te voelen, mijn tempo voelde heel traag aan, ook al ben ik nooit lager gegaan dan 9km/uur. Het was nu echt stap voor stap tot het einde, puur op karakter. 1km voelde er als 10 aan. Jens, de kinesist moedigde me regelmatig aan doordat hij nu ook wel zag dat ik er zo goed als doorzat. Met nog maar 5 km te gaan was het einde inzicht en moest ik wel doorbijten. Opgeven was op dat moment geen optie meer voor mij. Elk klein stukje hoogteverschil zoals een verkeersdrempel voelde aan als de Mont Ventoux. We kwamen aan op de sluis in Hasselt waar mijn tante en nonkel me weer op stonden te wachten. Er kwam net nog een glimlach van me af maar niet veel meer woorden.
Met Hasselt in zicht maakte de Radio 2 ploeg een waaier voor mij om me uit te wind te houden. Met nog maar 2 km te gaan kreeg ik te horen hoeveel we hadden ingezameld en dat fleurde me zo op dat ik ben beginnen te versnellen. Jens had dat door en zei: ooh nog een versnellingske, goed man, kom op hé! Achter mij hadden ze het ook door en begonnen ze te juichen en met nog 1 bocht te gaan, kom ik aan bij de studio. Ik vlieg meteen in de armen van mijn tante we beginnen samen te huilen van blijdschap. Mama geeft me ook een knuffel. Zij weent ook omdat ze ook heel blij is. Daarna loop ik nog de studio in en geef ik een kort interview. Mijn tocht zat erop.
In de studio stonden heel veel mensen die mij en de looptocht kwamen steunen; onder andere een leerkracht godsdienst (Sofie Van Hoef ) Ik volg geen godsdienst maar zij heeft me samen met Leen Verslegers (ook aanwezig) heel erg geholpen in het verleden. Maar wat me toch is bijgebleven is de jonge blinde man, hij vertelde me zijn verhaal en hoe hij ook van deze smerige ziekte heeft moeten lijden. Dit ontroerde me zo hard. Ik dacht bij mezelf: hiervoor doe ik het. Ik zit zelf terug met tranen in mijn ogen terwijl ik dit opschrijf. Hierna hebben we nog nagenoten in een zaaltje met een heerlijke pizza die ik had gekregen van Anita Zolfs. Zij zit ook in het Radio2 loopteam. We hebben met zen allen nog nagenoten van de tocht en daarna zijn we allemaal naar huis gegaan.
Proficiat Ilya en bedankt voor je dagboek!