In een deftig kostuum met das komt hij op, maar dat was maar schijn. Een bloemenruiker van een fan werd iets later terug in het publiek gesmeten, de micro ging niet te tellen keren op de grond en de piano kreeg het af en toe hard te verduren: een gentleman met een hevig kantje. De zachtere nummers op die laatste plaat ‘Wild God’ werden met zoveel overgave gespeeld en gezongen: dat heet ‘echt open bloeien’. En ja, in het publiek werden hier en daar tranen weggepinkt. Daar tegenover haalde hij keihard uit met nummers als ‘Jubilee Street’, ‘From Here to Eternity’, ‘Tupelo’ en ‘Red Right Hand’ en liet daarbij het publiek meezingen en uit zijn hand eten. Het enige minpuntje aan dit fantastische concert waren de iets te lange meezingmomenten en ‘lalala’s’ bij deze songs. Nick Cave speelde met zijn Bad Seeds in Antwerpen zijn 22ste concert van deze Europese herfsttoer maar van vermoeidheid was gewoon geen sprake. Ook de 7-koppige band en de 4 backing vocals straalden niks dan speelplezier en professionalisme uit. De laatste jaren zoekt Nick ook echt contact met zijn publiek. Mede dankzij de opbouw van het podium heeft iedereen van op de eerste rij hun idool kunnen aanraken of begroeten. Wij waren daar net niet bij (door de zoveelste file naar Antwerpen) maar genoten evenzeer. Een concert van 2,5u dat eindigde met een ingetogen ‘Into My Arms’. In 2017 kreeg hij van mij een 10 op 10, deze keer een dikke 9! Wat een avond! (Jean Bartels)