Gisteren organiseerde de werkgroep 'Rouwende mensen nabij' van Koersel een rondgang op het kerkhof. Regelmatig bleven ze even stilstaan om te luisteren naar poëzie. Aan de ingangspoort werden meer dan 30 aanwezigen verwelkomd. Al wandelend langs de graven werd er op een tiental plaatsen stilgestaan, luisterend naar gedichten en proza rond leven en sterven, over afscheid, verdriet, liefde en gemis. Dat werd afgewisseld met stemmige accordeonmuziek, mooi gebracht door Susanna Verlinden. “De kunst van het woord kan dikwijls op een aangrijpende maar tegelijk troostende en bemoedigende manier emoties verwoorden waarmee we niet te koop lopen maar wel nog steeds mee worstelen. Het is goed dat wij, onder lotgenoten (maar ook anderen), het verwoorden van deze emoties eens horen en kunnen vaststellen dat wij niet alleen zijn met ons verdriet”, klinkt het bij de werkgroep.
Wat je ogen niet meer kunnen zien en je handen niet meer kunnen vasthouden dat kun je wel altijd in je hart blijven voelen. Na de rondgang was er tijd om wat langer op het kerkhof bij het graf van een geliefde te mijmeren. Tot slot werd in het Brigidahuis nog koffie en taart aangeboden. Het werd een mooie avond om verder over na te denken. (Jean Beerten)