In deze coronatijden zijn er nog heel veel vragen niet opgelost, niet voor de wetenschappers of dokters maar ook nabestaanden van slachtoffers blijven met veel vragen achter. Zo ook Elisabeth Joret. Ze was de partner van Frans Cuyvers uit Paal. Ze wonen niet samen maar hebben al jaren een hechte relatie. Op zondag 15 maart start een rollercoaster, een film met een dramatische afloop. Elisabeth schreef haar ervaringen neer in een dagboekverhaal.
Zondag 15 maart
"Frans verwacht mij. Hij heeft ossentongen gekocht, maar ja, ze moeten nog klaargemaakt worden met Madeirasaus en veel champignons. Dat is dan mijn taak… Na een gezonde wandeling rond de Paalse Plas werden de ossentongen klaargemaakt en verdeeld in individuele porties, klaar om de diepvriezer in te gaan. Een dag later, na een heerlijk ontbijt maak ik me klaar om naar huis te gaan. Frans blijft boven. Ik hoor hem niezen en roep hem al lachend: ” Toch geen Corona ?” Had ik toen maar beter geweten!
De lockdown is begonnen en we zien elkaar niet maar bellen twee à drie keer per dag. Eventjes maar, gewoon om te zeggen dat hij niet OK is en zwaar verkouden is. Ik herhaal maar nu toch bezorgd: “Toch geen Corona, zeker?”
Woensdag 18 maart.
De hoestbuien steken op. Frans voelt zich ziek maar hij is taai en blijft overtuigd dat hij zwaar verkouden is. En bij elk telefoongesprek opnieuw…die verschrikkelijke hoestbuien. Frans heeft geen zin meer in eten.
Zaterdag 21 maart
‘s Morgens word ik wakker gebeld. “Ik ben op weg naar het medisch centrum van Beringen – Mijn. Ik heb een verschrikkelijke nacht achter de rug” vertelt hij aan de telefoon. Misschien toch wel Corona? Twee uur later hoor ik een gerustgestelde Frans. Opgelucht… Geen Corona maar toch een zware verkoudheid. Hij heeft een hoestsiroop voorgeschreven gekregen. Op mijn vraag naar een eventuele test, zegt hij dat de arts naar zijn longen geluisterd heeft . Van een keel- of neusuitstrijkje wist hij niets. Een bloedstaaltje werd ook niet afgenomen.
Week 2
De hoestsiroop lijkt te werken. De hoestbuien zijn minder frequent, het hongergevoel blijft uit. Frans eet niet meer. Zijn stem klinkt heel zwak.
Woensdag 25 maart
Het gaat beter met Frans. Zijn stem klinkt krachtiger. Toch voelt hij zich nog erg moe.
Zaterdag 28 maart
Weer een vroege telefoonoproep. Er is bijna geen conversatie mogelijk. Hevige hoestbuien… Ik versta dat hij probeert zijn huisdokter te bereiken. Het is weekend en hij valt op het antwoordapparaat. Frans hoort niet zo goed. Gevolg van zijn beroepsverleden als paracommando. Ik bel zijn huisdokter op en geef hem het nummer van de dokter van wacht door. Hij mag zich, op afspraak, aanbieden op de spoed van Heusden -Zolder Zelfde scenario als in Beringen. Hij wordt klinisch onderzocht en krijgt een voorschrift voor een hoestsiroopje mee. Weer geen test!
Zondag 29 maart
Frans wordt zieker en zieker. De aanhoudende hoestbuien maken het spreken met elkaar bijna onmogelijk.
Maandag 30 maart Frans is ten einde raad. Hij belt zijn huisarts op. Deze raad hem stellig af op consultatie te komen en zegt hem het nog even af te wachten! Hoe lang dan nog? Hij is al 15 dagen ziek!
Dinsdag 31 maart
Geen beterschap! Rond 19 uur, krijg ik een telefoontje van zijn dochter Karlien. Ze woont in Frankrijk en probeert haar pa tevergeefs op de vaste lijn te bereiken. Ze is ongerust en vreest het ergste. Ik probeer hem op zijn GSM en op zijn vast toestel te bereiken. Geen antwoord. Ik wordt ook angstig en blijf bellen. 22u30: Frans neemt op. Ik ben dolgelukkig maar dat is maar van heel korte duur Frans is in zijn wagen, half stervend, alleen, midden in de nacht, op weg naar het hospitaal en is verdwaald. Spreken kan hij bijna niet meer maar we hebben ten minste contact! Dank zij het GPS-thuisadres geraakt hij thuis waar zijn zoon Koen hem oppikt en hem naar de spoeddienst van het ziekenhuis van Heusden-Zolder brengt. Er wordt dadelijk zuurstof toegediend, een scan van de longen en een bloestaaltje genomen. Er is al meteen een vermoeden van Corona door de beelden van zijn longen die zo aangetast blijken te zijn. De volgende dag volgt het verdict: Corona! Er volgen voor Frans nog 20 zeer moeilijke dagen. Wanhoop en hoop volgen kort op elkaar. Frans vraagt zelfs om euthanasie. Hij die zo graag leefde!!!
Op 20 april is hij gestorven, moegestreden en uitgeput. Wij blijven met zoveel verdriet en vragen achter. Waartoe dienden die screeningposten als er toch niet getest werd en tot 2x toe een doodzieke alleenstaande man op leeftijd met duidelijke symptomen van een coronabesmetting met een hoestsiroopje naar huis gestuurd wordt zonder verdere hulp. Er was toen geen sprake van overbezetting van de ziekenhuizen! Wat is de zin van die campagnes en posters die ons, bij de minste symptomen, naar de huisdokter verwijzen waar je dan, na 10 dagen ziekte, te horen krijgt dat je zeker niet op consultatie moet komen en het nog maar even moet afwachten? En dit na 15 dagen ziekte! Wat is de zin van al dat palaver op tv van politici en virologen die je steeds komen vertellen wat te doen bij vermoeden van ziekte? Frans volgde tot drie keer toe deze raadgevingen. Het werd zijn dood".
Elisbeth en de familie wil via deze wel de dokter- pneumoloog en de verpleegkundigen van het Sint- Franciscusziekenhuis van Heusden- Zolder bedanken voor hun inzet.