Deze maand ontvangt Hans Put een reeks bijzondere Beringse gasten op een bijzondere locatie. Hij gaat in deze reeks bij valavond rustig in gesprek met twee mensen die op het eerste zicht elkaars tegenpolen zijn maar die ongetwijfeld ook veel raakvlakken hebben. Wat zijn de verschillen maar vooral, wat bindt de gasten? Wat zijn de gemeenschappelijke banden wat betreft opvoeding, gezin, waarden, godsdienst, cultuur, muziek of literatuur?
Een eerste gesprek had Hans aan de voet van de Avonturenberg met Kadir Yilmaz, voorzitter van sp-a Beringen en Goshia Rosinska-Peeters, voorzitter van N-VA Beringen.

Waar zijn jullie geboren?
Gosha: Ik ben Gosha Rosinska en ik gebruik er graag de naam Peeters bij, de naam van mijn echtgenoot, om mijn verankering in het Vlaamse en Koerselse milieu te beklemtonen. Ik ben geboren in communistisch Polen en heb Nederlands geleerd op mijn 21ste.
Kadir: Ik ben geboren in Heusden-Zolder in 1990 en ben opgegroeid in de cité van Beringen-Mijn.
Waar ben je naar school geweest? Wat heb je gestudeerd?
Kadir: Eerst volgde ik de Stedelijke Basisschool in Korspel, nadien de Middenschool en het Middelbaar onderwijs in Leopoldsburg. Aan de VUB ging ik politieke wetenschappen studeren, maar dat heb ik niet kunnen afronden. Ik ben dan overgeschakeld naar de Erasmushogeschool waar ik het diploma behaald heb van lerarenopleiding voor de vakken Handel- Bureautica- Islamitische godsdienst. Momenteel geef ik les aan mijn vroegere school in Leopoldsburg.
Gosha: Ik heb Humane Wetenschappen gevolgd in Zielona Góra. Nadien heb ik een jaar gewerkt in de winkel van mijn oom om wat centjes te verdienen en dan wilde ik Poolse literatuur gaan studeren. Maar toen heb ik toevallig bij kennissen in ons dorp een mooie Belgische prins in een leren pak ontmoet. Hij heette Marc Peeters en kwam reeds van in 1986 naar Polen om te jagen. Met zijn gloednieuwe motor wilde hij rondtoeren door Polen en Tsjechië. Ik mocht niet naar Tsjechië, dus maakten we een romantische tocht door Polen. Nadien kwam hij elk weekend terug. Na nog een skivakantie in Oostenrijk samen vroeg hij me om bij hem in België te komen wonen en zo zette ik die grote stap en trouwde op mijn 21ste.
Ben jij getrouwd, Kadir?
Ik ben vorig jaar getrouwd. Mijn vrouw is uit Turkije gekomen. Ze is verre familie: ze is de kleindochter van mijn mama’s tante. Ik heb haar leren kennen toen ik met vakantie was in Turkije. Hebben jullie een mooie kindertijd gehad?
Kadir: Ik heb een mooie kindertijd gekend op de Cité. Ik heb er vele vrienden. Het was er altijd gezellig en het is er multicultureel hetgeen een meerwaarde is voor de Cité en voor Beringen.
Gosha: Ik ben opgegroeid in een klein gehucht van 400 inwoners en beleefde er een mooie kindertijd. We hadden het niet breed. Voor zaken als muziekles of dergelijke hadden we de kans niet. Toch waren we niet kansarm. We vormden een gelukkig gezin en hadden alles wat nodig was, maar er was wel een groot verschil met hier.
Wat deden jullie ouders?
Gosha: Mijn mama werkte in de schooladministratie. Papa was een getalenteerd schrijnwerker in kerken en kloosters. Op zijn 38ste kreeg hij echter een aneurysma in de hersenen. Hij werd geopereerd en sindsdien moest hij het doen met een invaliditeitsuitkering. Hij moest wel nog een beetje bijwerken, want hij had nog opgroeiende kinderen en de centjes waren dus nodig.
Kadir: Mijn grootvader en mijn vader waren mijnwerkers. Na zijn pensioen heeft mijn vader een zaak opgericht. Eerst kocht hij een auto. Hij kocht spullen op in Duitsland en verkocht ze hier verder aan mensen. Na een tijd heeft hij een pand gekocht in Beringen-Mijn en baat er nu een winkel uit in geschenk- en huishoudartikelen.
Wat is jouw beroep, Gosha ?
Officieel ben ik huisvrouw, maar ik bestempel mezelf als ‘vrouw aan de zijde van een ondernemer’. Ik probeer er te zijn voor mijn man die werkt voor de centjes. We hebben 3 kinderen, dus onze taak is nog niet volbracht. Zoals je weet, heb ik me ook geëngageerd voor de N-VA. Voor mijn zelfontplooiing volg ik nog dansles en pianoles, mijn kinderdroom. Ik verveel me nooit, vind altijd wel een uitdaging…
Kadir, heb jij al kinderen?
Mijn vrouw is zwanger. We verwachten een zoontje in september.
Welke waarden willen jullie je kinderen meegeven?
Kadir: Ik vind het belangrijk dat we onze eigen cultuur behouden, het is toch erg als mensen hun eigen cultuur vergeten, dus: Belg en Turk.
Gosha: Ik ben daar genuanceerder in: in de eerste plaats een Vlaming. Op jonge leeftijd reeds kreeg ik van mijn ouders de nodige vrijheid om eigen keuzes te maken. Ik heb een christelijke opvoeding gehad en heb daar alle respect voor. Ik heb de basis daarvan doorgegeven aan onze kinderen, maar laat hen vrij in hun keuze voor de toekomst. Wel hoop ik dat ze de gezonde ethische principes respecteren. In Polen is het katholicisme nog veel sterker dan hier, maar dat heeft met de geschiedenis te maken. Polen leefde lange tijd in de onderdrukking en dat kennen jullie hier niet, voor ons was toen de katholieke kerk een belangrijke pilaar in steun om het juk van de Sovjets van ons af te schudden en om terug soevereiniteit te verkrijgen. Nu met de komst van de vrije markt gedragen jongeren zich zelfstandiger t.o.v. de Kerk, het evolueert zoals hier. Persoonlijk vind ik die evolutie positief. Kerk/ religie is niet de enige voortbrenger van humane positieve impulsen, het individu moet vrijheid van keuze krijgen van waaruit inspiratie groeit. Het enige negatieve gevoel dat ik als kind had was : schijnheiligheid en dwang. De wekelijkse aanwezigheid in de kerk, de verplichting tot biechten, enz…. het voelde niet natuurlijk aan, maar er was geen ontkomen aan. Een soortgelijk gevoel had ik bij de 1 meiviering. Hier is dat een positief geromantiseerd Feest van de Arbeid: strijd voor de rechten van de werkende mens. Ik herinner me alleen de gedwongen optocht van mijn moeder zwaaiend met de partijvlag, met mij aan de hand. Zij moest een partijkaart hebben van de Socialistische Partij. Het wrong mij al als kind…
Hoe belangrijk is godsdienst voor jou, Kadir?
Kadir: Als leraar islamitische godsdienst is godsdienst uiteraard belangrijk in mijn leven. Ik wil die waarden ook meegeven aan mijn kinderen tot ze volwassen zijn, daarna krijgen ze de vrijheid om hun eigen denkwijze te volgen. Ik ben praktiserend moslim, maar als ik moet lesgeven, kan ik niet naar de moskee op vrijdag. Als ik vrij ben, probeer ik wel te gaan, niet uit dwang, maar wel voor mezelf.
Vele katholieke jongeren verliezen de band met het geloof. Moslims ook?
Kadir: Elk individu beslist dat zelf, we kunnen hen niet dwingen. Het aantal jongeren dat naar de moskee gaat, vermindert ook wel.
1 mei werd genoemd. Wat betekent het voor jou als socialist?
Kadir: Als Sp.a militant wil ik elke 1 mei ook streven voor onze rechten, maar het mag voor niemand een dwang zijn.
Hoe zijn jullie politiek actief geworden? En waarom de keuze voor die partij?
Kadir: In 2006 – ik was toen 16 – werd ik lid van Sp-a. Ik volgde toen op lokaal, maar ook al op nationaal vlak wat er gaande was. In 2009 heb ik dan de jongerenbeweging van Sp-aopgericht. Waarom Sp.a? De partij ijvert voor sociale gelijkheid, rechtvaardigheid, wederzijds respect, openheid. Die waarden zijn belangrijk voor mij.
Gosha, waarom koos jij voor N-VA?
Mijn sleutelwoord is zelfbeschikkingsrecht. Ik heb mijn kinderjaren in onderdrukking doorgebracht en wil daarom mijn menselijk kapitaal aan deze strekking verlenen. Bart De Wever is mijn politiek idool, zo iemand mag zijn historische kans niet missen. De tijd was er in mijn leven ook rijp voor om in de politiek te gaan. De kinderen zijn groter, Marc heeft zijn professionele uitdagingen. Er kwam dus tijd en ruimte vrij voor engagement. De keuze voor N-VA was vanzelfsprekend, daar heb ik niet lang moeten over nadenken.
Heb jij ook een politiek idool, Kadir?
Steve Stevaert was mijn idool. Hij heeft altijd gestreefd voor gelijke kansen voor iedereen, voor sociale rechten. Hij zorgde voor gratis bussen in Hasselt. Hij was minister, burgemeester, gouverneur, …
Jullie zijn beide voorzitter van de partij? Wat doet dat met je?
Kadir: Het was een hele verandering, veel meer drukte, heel wat vergaderingen. Leiding geven brengt een hele verantwoordelijkheid met zich mee.
Gosha: Ik voel me als een vis in het water in de afdeling. Het is druk, maar het is een bewuste keuze. Ik gooi alles in de strijd en ik hoop dat ik mijn politieke ambitie mag verder zetten. Het is gewoon idealisme.
Tussen N-VA en S-pa zijn er veel discussiepunten. Zijn er ook gelijkenissen? Kan er een coalitie komen tussen jullie in 2018?
Gosha: Zonder overleg met het partijbestuur ga ik daar niets over zeggen. We moeten in elk geval blijven praten, in dialoog blijven, aftasten.
Kadir: We moeten open blijven staan voor andere partijen. Over een coalitie kan ik niets zeggen, dat zijn zaken die binnen het partijbestuur moeten besproken worden.
Hoe kijk je nu naar het nationale conflict met Minister Homans?
Kadir: Spijtig dat ze niet in dialoog gaat met het lokale stadsbestuur en de Turkse gemeenschap in plaats van zo’n beslissing te nemen vanuit Brussel.
Gosha Zij heeft gedaan wat ze moest doen op basis van objectieve gegevens.

Het aspect ‘cultuur’. Zijn jullie Bourgondiërs? Hou je van eten en drinken?
Gosha: Absoluut. Ik houd van alles wat bubbels is en drink graag een glaasje rosé.
Frieten of Poolse worst? Geef me dan maar frietjes met mayo.
Kadir: Ik drink geen alcohol, wel lust ik graag fruitsap. Mijn interesse voor eten is ruim; ik lust veel, o.a. Brusselse spruitjes heb ik heel graag. In de Turkse cultuur wordt er graag gegeten, vooral op feesten. Ik eet veel van verschillende culturen: Turks, Italiaans, Belgisch, dus kebab, maar evengoed frietjes…
Gosha , vanwaar je passie voor literatuur?
Vroeger heb ik veel romans gelezen, door mijn politieke engagement heb ik daar nu echter de tijd niet meer voor. Ik blader soms door mijn onlinebibliotheek en heb enkele boeken klaarliggen voor de vakantie. Op mijn lijstje staat zeker het boek ‘Zijderoutes’, dat een baanbrekende kijk geeft op de geschiedenis, op cultuur, volksverhuizingen en civilisaties.
Lees jij ook, Kadir?
Ik lees graag, maar heb er jammer genoeg te weinig tijd voor. Ik lees graag informatieve en geschiedenisboeken, maar ook romans.
Hoe sta je tegenover kunst?
Kadir: Naar tentoonstellingen ga ik niet vaak, soms wel eens naar het theater of naar concerten, bijv. ter gelegenheid van Paal op stelten. Ik luister graag naar opera en klassieke muziek, dat brengt me rust na de stress van de politiek.
Gosha: Ik heb interesse voor het brede spectrum van kunst, ben gevoelig voor kunstbeleving. Ik heb geen speciale namen, kunst is overal. Soms ga ik naar een concert, een optreden of een opera. Tijdens ons jaarlijkse weekendje aan zee met de kinderen komt het soms tot leuke interactie over James Ensor of een kunstwerk van Arne Quinze…
Wat brengt je tot rust?
Kadir: Zoals ik al zei: muziek, maar ook de natuur. Een flinke wandeling op de mijnterril doet me altijd deugd.
Gosha: Mijn huiselijke omgeving, mijn privésfeer of in mijn auto met goede muziek.
Wat is de mooiste plek van Beringen voor jou?
Kadir: Een wandeling op de mijnterril trekt me nog steeds het meest aan.
Gosha: Koersels kapelleke is verbonden met de familie van Marc. Hij heeft er zijn eerste zaak opgestart: Taverne De Bron. Het verhaal rond het ontstaan daarvan vind ik boeiend. Onze 2 oudste zonen zijn er ook naar school geweest en zijn er bij de Chiro.
Hoe zien jullie Beringen in 2040?
Gosha: Ik hoop dat tegen die tijd de maatschappelijke verhoudingen geëvolueerd zullen zijn naar een vanzelfsprekende gelijkwaardigheid, niet meer gesteund op religieuze of ethische overtuigingen, maar op gedeeld burgerschap in Vlaanderen.
Kadir: Beringen is de laatste jaren erg gegroeid. Denk maar aan B-mine, de avonturenberg, Todi, het zwembad, enz… Ik zie het nog verder groeien. IK hoop tegen dan op een Beringen waar alle inwoners met in plaats van tegen elkaar mogen samenleven.
Waarvoor zou je nog eens moeten biechten gaan?
Gosha: Daar heb ik een objectieve reden voor: ik zie mijn ouders bitter weinig, slechts 2 keer per jaar. Ik heb daar vroeger voor gekozen en sta nog ten volle achter die keuze, maar met ouder worden heb ik het er moeilijker mee.
Kadir: Als kind en jongere heb ik heel dikwijls met mijn vrienden de terril beklommen en er gepicknickt. Omwille van mijn politiek engagement heb ik nu veel minder tijd voor sociaal contact met vrienden en ook voor mijn familie, dat vind ik spijtig en daar voel ik me wat schuldig om. Gosha: Moet je je daar schuldig om voelen, Kadir? Je moet dat loslaten. Je wordt binnenkort papa, alles kondigt zich mooi aan, kijk met een open blik naar de toekomst….
(Interview Hans Put, tekst Marie-Claire Nickmans, foto: selfie)
Volgende week: Gilbert Lambrechts en August Luyten op de Paalse babbelbank