De anonieme grommelaar
Even in New York geweest.
Ontbijt. Je neemt een plastic bord, plastic mes, plastic vork, plastic lepel, plastic bekertje fruitsap, kartonnen beker koffie. Teruggaan voor een tweede portie: niet meer op dat plastic bord waaruit je net je omelet/hamburger hebt gelepeld. Nieuw plastic bord, mes, vork. Ach, en nog wat cornflakes ook, in een plastic kom. En een pak servetjes. Afruimen? Alles wegwerp, in de oversized afvalzak. Zelfs bij de Italiaan in Little Italy giet de keurige ober het ‘recht uit Italië ingevoerde’ water in een ‘glas’ dat niet van glas maar wel degelijk van plastic is. Nog een geluk dat die cotoletta milanese op een écht bord lag, met écht bestek, en de vino in een écht glas. Opluchting.
Zo gaat dat de hele week door. De anonieme heeft overal en altijd keurig zijn bordje leeggegeten maar evengoed in zijn eentje een hele afvalcontainer karton en plastic gevuld. Met ónze afvalkalender en hún afvalproductie zou je om de twee weken voor élke deur een enorme berg vuilniszakken hebben staan. De camion doet twee straten en kan alweer bijna terug naar de stortplaats, met borden en bestek.
En het toppunt? Toen we de lege batterijtjes van ons fototoestel bij de hotelreceptie inleverden, wegens niet beter weten wat anders, zei de dame doodleuk: “Gewoon bij het andere afval.” “How zekerst?” vroeg ik verbaasd in mijn beste Yankee. “Bij ons is this potverdorie small dangerous waste!” “No problem, sir.” Rare jongens, die Amerikanen. Maar ze verspillen natuurlijk minder drinkwater in de afwas…
De anonieme