Voor de familierechtbank van Brugge stond een man die niet langer de naam van zijn vader wilde dragen. Hij toonde twee brieven van zijn dokter, met het verhaal van een jeugd van stokslagen, stampen en vernederingen. 's Winters moest hij naar een onverwarmde veranda, zonder eten of beschutting. Ook moeder was het slachtoffer van de tiran en stierf toen haar zoon amper 21 was. Haar dood overlaadde hem met schuldgevoelens.
De minister van justitie had een naamswijziging geweigerd. Er was geen enkel bewijs van politietussenkomsten of misdrijven en een moeilijke jeugd is nog geen reden om van naam te veranderen. Een naamsverandering laat de afstamming trouwens intact en zou enkel zorgen voor verwarring omdat zijn zus dan een andere naam zou hebben dan hijzelf, aldus het standpunt van de minister.
De rechtbank van Brugge opperde echter dat het niet de taak was van een rechter om te oordelen wat er in de jeugd van de man wel of niet was gebeurd. Wat telde was het wel en wee van nu, en zij verwees naar de doktersbrieven die getuigden van een authentiek en geloofwaardig verhaal. De man leed onder de trauma's van zijn jeugd en de confrontatie met vaders naam katapulteerde hem telkens weer naar zijn triestige jeugd en herinnerde hem dagelijks aan zijn vader. Een naamsverandering betekende trouwens niet dat de zus niet langer familie was van de man en gevaar voor verwarring was er niet, want broer en zus hadden nauwelijks contact. De rechtbank besloot dat alle voorwaarden vervuld waren om van naam te veranderen. Anders oordelen zou betekenen dat alleen wie geen naaste familie heeft van naam kan veranderen. Alsmaar meer burgers, zo stelde de rechtbank nog vast, vinden het nodig van familienaam te veranderen na een heel pijnlijke familiale voorgeschiedenis. Alleen bij een nieuwe familienaam kunnen zij zich echt goed voelen.
Iedereen is op zoek naar een vader. Om te bewonderen of te doden (Jacques Poulain, Frans filosoof).