Beiaardier van Neerpelt
Jan Verheyen en gitarist
Cedric Honings uit Peer
(foto) zijn terug thuis van de tournee door het noordoosten van de VS. Ze speelden er ‘Guitarillon’-concerten waarbij de
torenbeiaard samenklinkt met gitaar. Een ongewone combinatie, die bij ons al te horen was eerder dit jaar. Daarnaast spelen ze ginder ook soloconcerten. Ondertussen staan ze weer met beide voeten op Belgische bodem. Na hun
eerste bijdrage volgt hier het tweede verslag van de tournee.
"Na de concerten in de streken rond New York, Boston, Hartford, Philadelphia
(zie deel 1) trokken we terug noordwaarts, maar dan meer het binnenland in: naar de staat Michigan. Dat is de staat van de grote meren, tegen de grens met Canada aan. Daar stonden een viertal concerten op het programma, allemaal niet zo ver (naar Amerikaanse normen) van Detroit vandaan.
Het eerste concert was op de nieuwe beiaard van de Oakland University. In het midden van de campus staat de statige toren, die speciaal gebouwd werd voor de beiaard. Het instrument is even oud als de Neerpeltse beiaard, maar de verhoudingen zijn als Goliath tegenover David. De beiaard in Oakland telt meer klokken en is ook wat gewicht betreft veel groter dan die van Neerpelt. Alles is gesponsord door slechts één dame. Die vond dat er een bijzondere ontmoetingsplaats moest zijn voor de studenten en dus maakte ze geld vrij voor een toren, een beiaard, de aanplanting rond de toren en als kers op de taart: een dansende fontein. Wij speelden hier Guitarillon, wat gemakkelijk ging, want natuurlijk was de geluidsinstallatie ook al voorzien in de toren. Het concert werd als verrassend en vernieuwend ervaren door het publiek, terwijl kinderen in de fontein speelden.
"Op zondag 4 augustus speelden we concerten op twee plaatsen. In de kerk Kirk in the Hills in Bloomfield Hills brachten we twee korte concerten na de misvieringen. Bij het binnenrijden van dit stadje leek het wel alsof het hier af en toe dollars regent, want het ene kasteeltje stond naast het andere paleisje. En die lijn werd ook in de kerk doorgetrokken: een prachtige kerk met een fantastisch centrum erbij en mooi aangelegde tuinen. Ook de beiaard is een parel. Het heeft dezelfde omvang als een vleugelpiano, wat wil zeggen: veel klokken en zware basklokken. Alles indertijd gesponsord door één persoon. Ook hier speelden we Guitarillon, wat een voltreffer was, want de kerkgangers vroegen de plaatselijke beiaardier al om dit elke week te doen. Het werd ook live gestreamd op de site van de kerk.
Jan speelde die zondag ook nog een solo-concert in een kleinere kerk in Cranbrook en Cedric hing er een gitaarconcert in de kerk aan vast. Beide concerten werden erg gesmaakt.
Een dag later speelden we Guitarillon op de campus van de Michigan University in Ann Arbor. Deze universiteit bezit zelfs twee grote beiaarden. Wij speelden op de nieuwe beiaard in een vrijstaande toren in het midden van de campus. Leuk was dat er Vlamingen in het publiek waren!
De laatste drie concerten speelden we in de buurt van Chicago. We hadden de eer om op de tweede grootste beiaard ter wereld te spelen. Die vind je in de Rockefeller Chapel op de campus van de Chicago University. Opnieuw een prachtige setting en een voortreffelijk instrument. Een plezier om hier te spelen, met uitzicht op de skyline van de stad. Het concert werd aangekondigd door klokkengelui, waarbij ook de grootste klok van 18,5 ton (!) heen en weer zwaaide. Het publiek zat verspreid op de grasvelden rond de kapel en genoot zienderogen van Guitarillon.
Een dag later speelde Jan solo op de beiaard van de botanische tuinen net buiten Chicago. De tuinen zijn een gigantisch complex die zeker een bezoek waard zijn! Als de avond valt, begint het concert. De beiaard hangt open en bloot in de toren en het publiek zit dan ook best aan de overkant van de vijver. Ondanks de regen tijdens het concert, was er toch een goede opkomst.
Het laatste concert speelden we opnieuw samen in het park van Naperville, een voorstad van Chicago. Deze toren en beiaard zijn ingehuldigd in het jaar 2000 en het instrument draagt dan ook de naam Millennium Carillon. Het is een stoere toren met opnieuw een groot instrument. Jammer dat het net voor het concert begon te regenen, maar gelukkig vond het publiek beschutting op verschillende plaatsen en klaarde de hemel stilaan weer op.
Heel wat ervaringen en ideeën rijker stapten we de volgende dag op het vliegtuig. We hebben 17 concerten gespeeld, reisden door 8 verschillende staten, bezochten 7 grote steden, reden meer dan 5000 km met de huurauto…
In Amerika hebben ze grote beiaarden (net zoals alles er groot is) met fantastische basklokken, zoals je ze in Europa zelden vindt. De instrumenten staan op een universiteitscampus of in een park en er leeft wel wat rond: studenten volgen enthousiast lessen en een concert wordt een picknick. Verder viel ook op dat vele beiaarden geschonken zijn door individuen. Amerika? Het is hetzelfde maar dan toch heel anders!"