We ontvingen zonet een bericht vanwege Joren Mertens, momenteel 2e schepen van Hamont-Achel. Op 1 januari '21 begon hij aan zijn ambt als schepen van cultuur, bibliotheken, kunstonderwijs, sport, erfgoed en monumenten en dierenwelzijn. Hij was toen 27 jaar en daarmee ook een van de jongere schepenen in Limburg. In zijn brief kondigt hij zijn afscheid aan van de politiek en licht daarbij ook de redenen toe die hem daartoe bewogen hebben.
Beste inwoners
Als ‘politicus’ moet je soms dingen doen die je niet wil. Het is daarom ook dat ik met een klein hartje deze brief aan jullie schrijf, een brief waarin ik het hoofdstuk – al was het eerder een heel boek –‘politiek’ achter me laat.
Wie me goed kent weet dat politiek mijn leven is. Al in het middelbaar volgde ik de politiek op de voet, en het was dus alleen maar logisch dat ik op mijn 18de mijn eerste stapjes in de politiek zette. Ik was dan ook dol gelukkig dat ik in 2018 verkozen raakte en meteen voorzitter van de gemeenteraad mocht worden én dat ik nadien een schepenambt mocht bekleden, ook al werd het me snel duidelijk gemaakt dat ik als ‘jonkie’ moest gehoorzamen en het stramien van de oudere garde moest volgen. Iets wat niet gelukt is…
In tegenstelling tot het verleden, wou ik als raadsvoorzitter voluit werken aan verbinding en samenwerking tussen de twee ‘kampen’ in de gemeenteraad. Iedereen, en daar ben ik nog steeds van overtuigd, heeft het beste voor met de stad. Ik erger me dan ook mateloos aan de cultuur die er nu heerst waarbij het vooral belangrijk is om pluimen op de hoed te steken en te discussiëren over wie de initiatiefnemer van iets was. Als we al die energie samen in de stad hadden kunnen steken, stonden we veel verder dan we vandaag de dag staan. Bovendien is het toch echt vooral de administratie die het werk doet, het zijn zij die de pluimen verdienen.
Die onnodige energievreter is wel de troost die ik mezelf kan bieden nu de politiek, wat toch wel echt mijn leven is, stopt. Waar ik vol voor samenwerking wou gaan, ben ik ironisch genoeg de ‘speelbal’ tussen de twee ‘kampen’ geworden. Ik hoop oprecht dat door mijn verdwijnen, er toch meer samengewerkt kan worden én dat de energie terug in Hamont-Achel gestoken wordt en niet in de onderlinge conflicten.
Want als we eerlijk zijn met ons zelfs, ligt er echt nog heel veel werk op de plank. Als stad gaan we allerlei engagementen aan, en dat ondersteun ik ook, maar we moeten ze wel waarmaken. Eén van de engagementen waar ik me oprecht zorgen over maak is het ‘lokaal energie en klimaatpact’, maar ook de vele welzijnsthema’s waar we als stad meer bevoegdheden en verantwoordelijkheden in hebben gekregen baren me zorgen. Er wordt hard gewerkt, maar ik vrees dat het op dit moment nog niet voldoende is.
Ondanks mijn liefde voor de stad en politiek, zit er voor mij niets anders op dan ermee te stoppen. Na de beleidswissel had ik gehoopt dat de partijen die – in mijn ogen – hun verantwoordelijkheid genomen hebben, samen aan tafel zouden gaan zitten om één partij te vormen. Helaas bleek niet iedereen daartoe bereid. Verdere versplintering door zelf met een initiatief te komen, lijkt me ook niet in het belang van de stad. De stad moet vooruit gaan, en ik begrijp dat ik door de beleidswissel iemand geworden ben waar mensen negatieve energie in steken. Die energie zou beter omgezet worden in positieve energie om de stad vooruit te helpen, en ik hoop dat mijn verdwijnen daaraan bijdraagt.
Tot slot wil ik afsluiten met een persoonlijke noot. Ik vecht al praktisch heel mijn leven tegen depressies en een dwangstoornis. Er werd me steeds op het hart gedrukt dat ik niet mocht spreken over mijn aandoeningen, dat een politicus geen zwaktes mag kennen. Elke persoon heeft zwaktes en tekortkomingen en ik schaam mij niet voor de mijne. Ik ben trots dat ik steeds zo dicht mogelijk bij mezelf gebleven ben; dat was ook nodig om mezelf niet te verliezen. Ik voelde me niet altijd thuis in de Hamont-Achelse politiek, maar ik heb toch geprobeerd mijn eigen accenten te leggen en heb mijn
mandaat als schepen met plezier bekleed. Ik wil dan ook uit de grond van mijn hart iedereen bedanken die dit mogelijk heeft gemaakt, en die samen met mij heeft willen werken aan de toekomst van de stad.
En ik geef toe, ik ben een beetje angstig voor de toekomst. Politiek is een groot deel van mijn leven geweest, en het loslaten zal moeilijk zijn. Zeker omdat ik als inwoner van Hamont-Achel constant met deze periode uit mijn leven zal geconfronteerd worden. Maar ik ben zeker ook hoopvol voor de toekomst. Ik hoop dat ons Hamont-Achel er op vooruit gaat.
Voor Hamont-Achel!
Bedankt!
Joren