Elke zaterdag drink ik een koffie in brasserie The Lodge. Ik beken, ik ga daar niet zozeer voor de lekkere koffie, maar eerder voor de gezapige babbel. Daar aan de grote leestafel waar de kranten liggen, tref ik steevast een raad der wijzen aan, een verzameling grijze wijsheid die iedere keer zijn licht laat schijnen over de waan van de dag. Ziehier een uittreksel uit de debatten van vandaag:
- “Wat vindt gij van die campagne op televisie van Kom op tegen Kanker, waar kinderen hun tong uitsteken?”
- “In onze tijd kreeg je een klets tegen je oren als je je tong durfde uit te steken.”
- “Dat was heel onbeleefd. Onbeschoft zelfs.”
- “Dat is nog altijd onbeschoft.”
- “Ik snap niet dat zoiets op televisie komt. Dat is geen promotie voor Kom op tegen Kanker. Hoe noemen ze zo iets ook weer?”
“Contraproductief.”
- “Juist. Je krijgt er een dégoût van.”
- “Ik draai zelfs mijn hoofd om als het weer eens op televisie komt. Ik kan er niet naar kijken.”
- “Ze konden die kinderen een oogje laten pinken bijvoorbeeld. Dat zou een positief signaal zijn.”
- “Ja, of duim omhoog. Kan ook.”
- “Maar het feit dat we daar nu over praten, is het dat niet wat men beoogd heeft?”
- “Het is en blijft negatief. Een positieve boodschap brengt meer zoden aan de dijk.”
- “En Frank Deboosere leent zijn kop daarvoor. Hij zal dat ook niet zelf in de hand hebben zeker. Het zijn reclamejongens die zoiets uitdokteren.”
- “À propos, de straalstroom waar Armand Pien het in zijn weerpraatje altijd over had, bestaat die nog? Frank rept daar met geen woord over.”
                                                                          (Jef Lingier)