Zo heette het bordspel dat we op sombere winteravonden thuis wel eens speelden. Zelfs mijn vader, nochtans een vredelievend man en helemaal geen spelmaniak, kregen we ooit zo ver dat hij meedeed. Ik bedoel: hij begon er wel eens aan. Hij genoot er zichtbaar van als hij de kans kreeg om de pion van een tegenspeler van het bord te gooien. Maar wat het ‘ergeren’ betreft: toen hij zelf dat lot onderging, heeft hij zich ook al eens een hele avond mokkend op de sofa teruggetrokken.
Ik krijg het er steeds moeilijker mee om te begrijpen in wat voor wereld ik me, soms tot mijn eigen verbazing, blijk te bevinden. En neen, hoewel ik het jullie hoor denken, dat ligt niet louter aan mijn gevorderde leeftijd. Zo ben ik de laatste tijd wel eens ongewild getuige van gesprekken die jonge mensen met elkaar voeren en waarin ze hun oprechte bezorgdheid uiten over de gevolgen voor ons hier in Europa, na de verkiezingen in de Verenigde Staten. Wat een warrige doolhof is onze maatschappij geworden!
Het is toch ook wat! Een dolgedraaide malloot wordt in het machtigste land van de wereld tot president verkozen door vrouwen van wie hij de in Europa als normaal geldende rechten liefst meteen wil afnemen. En voorgoed. Verankerd in de wetgeving als het even kan. Sukkelaars uit Midden- en Zuid-Amerika die door zijn campagnevoerders schaamteloos ‘afval’ genoemd worden, juichen hem uitbundig toe. Volodymyr Zelenski mag uitbreiding van militaire steun in de oorlog met Poetin wel vergeten en de Palestijnen kruipen best nog wat verder weg in wat er nog rest van hun gebombardeerde schuilkelders. En zelfs de NAVO, het militair bondgenootschap dat het westen voorgoed ging beschermen tegen elke soort en vorm van agressie, wankelt als een kaartenhuisje waar een krachtige ventilator bij staat.
Er ‘beuren rare ding’n’. Ook hier bij ons hoor. Hoe lang is het ook weer geleden dat we een nieuw federaal parlement gingen kiezen? Is er al zicht op een regering?
En gisterenavond hoorde ik op het TV-nieuws hoe Ursula von der Leyen ‘onze’ Charles Michel de hemel in prees om wat hij voor Europa betekend had. Een ware hagiografie! En die twee zijn echt niet de beste vriendjes hoor.
Vanmorgen lees ik dan weer in mijn krant dat de Nederlander (!) Arthur Graaff, namens de werkgroep ‘Herdenk de nazi’s niet’ ertoe oproept om de jaarlijkse ceremonie op ‘Volkstrauertag’ te boycotten op de Duitse militaire begraafplaats in Lommel. “Ook als je 16 jaar bent en je gedwongen wordt om naar een oorlog te trekken, heb je nog altijd een keuze”, zegt het Nederlandse orakel. Sluiten die handel, vindt hij. “Waarom moet er herdacht worden bij mensen met hakenkruisen op hun botten?”
Ik geef het toe, hier word ik misselijk van. De jongste gesneuvelde op dit kerkhof was vijftien toen hij stierf. En die had een keuze volgens de heer Graeff?! Bovendien staat deze herdenking in het teken van ‘Nie Wieder!’ (‘Dit nooit meer!’) De zeer serene, neutrale ceremonie vindt dit jaar plaats op zondag 17 november. De Duitse, Ierse en Britse ambassadeurs worden er verwacht alsmede een delegatie van de Oudstrijdersbond en een vertegenwoordiger van het koningshuis.
‘Versöhnung über den Gräbern’ staat er op een bord bij de inrit. Blijkbaar hebben de heer Graeff en zijn werkgroep daar geen boodschap aan.
Chel Driesen