Jef Lingier komt bij de komende verkiezingen bij de PvdA op als verruimingskandidaat voor het Vlaams Parlement. Jef studeerde ooit economie aan de KU.Leuven en zat samen in de klas met Herman Van Rompuy. Beiden kozen een totaal verschillend parcours. Jef ging na zijn studies voor 3 jaar naar Afrika als ontwikkelingswerker. Daarna emigreerde hij naar Limburg - want Jef is een man van de kust - en werkte er mee met Wereldscholen en het Internationaal Ontmoetingscentrum voor Basisgroepen. Daar leerde hij priester Jef Ulburghs kennen. Hij werd zijn grote inspirator, zijn geestelijke leider voor de rest van zijn engagement. Beide Jeffen woonden zelfs enkele jaren samen in Zwartberg. Lingier maakte in 1977 via een enquête van Arbeidsuniversiteit kennis met de wijk Sledderlo, een nieuwe sociale woonwijk. Hij werd gegrepen door de miserie van de mensen, hun penibele leefomstandigheden, de gebrekkige huisvesting met vochtproblemen en dure elektrische verwarming. Hij werd de eerste buurtwerker van Limburg. Hij stond ook mee op de bres voor het behoud van de wijk Texas en de kleine wijk Stalen in Waterschei. Dit werd de carrière van Jef, buurtopbouwwerker, basiswerker bij de gewone kleine man. "Dat was en blijft mijn levenskeuze: opkomen voor de kleine mens, hem terug zijn waardigheid geven." Na Sledderlo richtte hij het Huurderssyndicaat op, de eerste huurdersbond van Vlaanderen, die later navolging zou krijgen. Van onderuit bouwde hij een organisatie op die tegenwind bood aan machtige sociale huisvestingsorganisaties en verhuurders die het niet al te nauw namen met de huurwetgeving. 13 jaar later verhuisde hij zijn werkplek naar Hasselt, de wijk Ter Hilst, waar hij ook weer te maken kreeg met een balorige Hasseltse Huisvestingsmaatschappij. Voor zijn inzet genoot hij veel erkenning bij Marokkaanse en Turkse huurders. Enkele jaren later verkaste hij naar Eisden, de wijk Eisderbos, waar hij kennis maakte met "de bankzitters", een groep gepensioneerde mijnwerkers die elkaar dagelijks trof aan een bank. Tot zijn werkgever (Rimo) hem vroeg zijn ervaring in de weegschaal te werpen in een moeilijke wijk in Beringen waar menig buurtwerker zijn tanden al op stuk gebeten had: de Waterstraat of Posthoornwijk. "Het werden de mooiste jaren van mijn leven," vertelt Jef. "In het begin liep ik er rond met de daver op het lijf. Op het einde was ik er door iedereen een graag geziene gast. Voor mijn afscheid doopten ze zelfs een pleintje om met mijn naam." Toen Jef op pensioen ging, ging hij niet op zijn lauweren rusten. Hij schreef een boek over zijn werk als basiswerker, met als titel "De kracht van onderuit". Hij schreef ook gedichten samen met asielzoekers. De dichtbundel "aZielzoekers" werd mee uitgegeven door het Rode Kruis en verspreid op 2.000 exemplaren. Hij was ook gedurende twee jaar voorzitter van Warm Hart, een Houthalense vereniging waar armen het woord nemen. En hij is vrijwilliger in de Wereldwinkel.
Waarom opkomen bij de PvdA? Jef: "Ik steek mijn nek uit door op te komen voor de Pvda. Ik voel dat het nu meer dan ooit nodig is een echte linkse stem te laten horen in het parlement. Ik ben zwaar ontgoocheld in de Sp.a die te veel naar het centrum is opgeschoven. Ik ben blij dat ik onze lijsttrekker Gaby Colebunders mag steunen en hoop dat deze Ford-arbeider in het Vlaams parlement mag komen. Met voorzitter Peter Mertens waait er een nieuwe frisse wind, een wind die nodig is om het ingedommelde parlement wakker te blazen. Zijn boek "Hoe Durven ze" over de hold-up door de banken heeft mij dooreen geschud. Hij heeft de vinger op de wonde gelegd: miljarden hebben wij belastingbetalers naar de banken moeten dragen omdat zij met ons geld gespeculeerd hebben. Het wordt tijd dat daar komaf mee gemaakt wordt. Ook omdat de strijd tegen armoede prioriteit nummer één is voor de Pvda, schaar ik mij enthousiast achter hen."