De kunstacademie in het kasteel van Meylandt, waar ik elke maandag ga schilderen, zat gisteren zonder stookolie. Dan maar met verkleumde handen schilderen, hoor ik je denken. Neen, dat is huilen met de pet op. Goed voor een snotvalling. Dan koos ik maar om van een kale reis thuis te komen. Volgens een verkleumde secretariaatsmedewerker was de mazoutbestelling nochtans reeds voor de kerstvakantie doorgegeven aan de gemeente (de inrichtende macht).
Ik bel naar het gemeentehuis om navraag te doen waarom dit dan niet gebeurd is. Het is immers al het tweede jaar op rij dat men kunst letterlijk in de kou laat. Ook vorig jaar liep het mis met de stookolie. Ik wil niet stoken of olie op het vuur gieten, maar wil weten hoe dit telkens opnieuw kan gebeuren. Is dit een vorm van drastisch besparen of ligt het aan een systeemfout? Ik wil het graag weten.
Ik hoor een muziekje en een stem die vraagt even geduld te hebben. Ik wacht. En wacht. Na vier minuten is mijn geduld op en leg ik de hoorn neer. Ook daar aan de telefoon loopt de organisatie dus mank. Zou dat misschien de reden zijn waarom er nog geen stookolie is?
Jef LINGIER