De coronapieken die we achter de rug hebben, stellen niets voor in vergelijking met de piekende energieprijzen van stookolie, gas, elektriciteit en brandstoffen aan de pomp. Tot overmaat van ramp heeft mijn favoriete caféwaardin haar prijzen met 10 cent verhoogd. Ik heb al een ballonnetje opgelaten dat ik bij een volgende bezoek aan Leopoldsburg kilometervergoeding ga aanrekenen want anders is de trip financieel niet langer haalbaar. Ze was met verstomming geslagen. Zo’n voorstel had ze nog nooit gehoord en ze staat al 60 jaar achter de toog. Er moet toch iets naar beneden. Ofwel de brandstofprijs, ofwel de prijs van een pintje. Ik vraag een halve euro /kilometer. De afstand Paal-Leopoldsburg is heen en terug 22 km. Dat is een tussenkomst van € 11 die ik dan in het café kan verteren. Zo is de commerciële cirkel rond en is iedereen gelukkig. De gepensioneerden die door de dag de kroegen bevolken, mag je als klanten niet verliezen. Een ingreep dringt zich op. Een mars op het Kamp, is dat een optie? Iedere deelnemer krijgt een kilometervergoeding als hij zich naar de garnizoensstad van Wouter Beke begeeft. Hij kan ons laten oppakken wegens weerbarstigheid maar wat gaat de politie dan met ons aanvangen? De gevangenis in Leopoldsburg is nog niet gebouwd. Dit is dus een erg geschikt moment om voor oproer te zorgen in de Kampse stede. Ons achter de tralies draaien lukt toch niet. Ze kunnen ons altijd onderdak geven in Café Bristol of ’t Kamps Cafeeke, als het OCMW tenminste een deel van onze consumpties betaalt, net als voor een verloren gelopen Oekraïner die om begrijpelijke redenen zijn land ontvluchtte. Een kilometervergoeding zal natuurlijk niets oplossen. Al het voorgaande is onzin. Het enige wat momenteel telt is dat de oorlogsonzin stopt, dan kunnen alle consumptieprijzen normaliseren en kunnen de portemonnees tot rust komen. (Martin Vanierschot)