Dit is het verhaal van Adnan. Geboortedatum: 24 mei 1991. Afkomstig uit: Palestina, Gaza. Studies: universiteit – bachelor lager onderwijs. Hobby’s: luisteren naar rustgevende, romantische muziek; voetbal en wandelen.
"Ik kom uit een grote familie en ben de oudste zoon. Ik heb nog vijf broers en twee zussen, zij studeren of werken. Thuis had ik ook een vriendin.
Eigenlijk heb ik nooit anders gekend dan oorlog in Palestina. Je kan de oorlog vergelijken met een soort van Champions League: om het jaar is er een nieuw conflict. Hamas heeft de touwtjes in handen in Gaza. Ik verloor drie van mijn beste vrienden in de oorlog. Een vriend vertrok om sigaretten te gaan kopen en kwam nooit terug. Aan ons huis kan je ook afdrukken van de verschillende bombardementen zien.
Je hebt geen keuze in Gaza. Hamas verwacht dat je loyaal bent, met hen mee vecht en in hun naam mensen doodt. Omdat ik niet mee wilde strijden tegen Israël, werd ik door Hamas ontvoerd, gemarteld, fysiek en psychologisch… Ik wilde niet vechten of mensen doden. Er zijn goede en slechte Israëliërs, net zoals bij elk volk.
Ik heb gewacht met vluchten tot ik mijn diploma van leerkracht behaald had, om zo mijn kansen elders te vergroten. Al mijn geld heb ik bijeen gespaard door in de mijn te gaan werken. Ik kon niet aan de slag als leerkracht, omdat ze voorrang geven aan de aanhangers van Hamas. In tussentijd zocht ik naar een manier om te vluchten uit Gaza. Mijn hele familie heeft mij geholpen. Mijn moeder heeft zelfs haar gouden ringen verkocht. Ze wisten allemaal dat er geen toekomst was voor mij. Het was mee vechten of sterven.
Uit Gaza vluchten is niet evident. Hamas laat je niet zomaar vertrekken. En in de landen waar je door reist zien ze je als een terrorist. Ik wist dat ik een groot risico nam en maar een kleine kans op overleven had. Ik heb ontzettend veel geluk gehad.
Via een corrupte soldaat van Hamas ben ik kunnen vertrekken. Ik heb hem hiervoor 3200 dollar betaald, enkel en alleen om onder een andere naam de grens met Egypte te kunnen overstappen. Dat was de nacht van vier december. Na vier dagen trok ik verder naar Turkije. Daar kwam ik in contact met smokkelaars die me met de boot naar Griekenland brachten. Ik reisde verder door Macedonië, Servië, Kroatië, Slovenië, Oostenrijk en via Duitsland naar België. Ik koos België omdat ik weet dat er verschillende nationaliteiten samen leven en omdat Brussel de hoofdstad van Europa is. Ik kende ook een Palestijn die een positief advies gekregen had op zijn asielaanvraag.
Het enige wat ik meebracht is mijn sjaal. Het is een symbool voor vrede, het symbool voor mijn politieke partij Fatah van Arafat, die vroeger regeerde. In Palestina is het verboden deze sjaal te dragen. Hier draag ik hem omdat ik vrij ben en omdat ik trots ben op mijn land. Sinds ik hier ben, doe ik mijn sjaal amper uit.
Hoe het voelt om een vluchteling te zijn? Ik ben door tien landen getrokken, enkel hier voel ik me veilig. In mijn eigen land kan er elke nacht een bom op je huis vallen. Ik wil hier graag iets kunnen betekenen, iets doen voor het land dat zijn deuren heeft opengezet. Ik zou graag een masteropleiding voor leerkracht volgen, werk vinden en een gezin stichten. Voor Gaza heb ik geen hoop. Voor mijn familie hoop ik dat ze ook ooit veilig naar hier kunnen komen. Contact houden met hen is moeilijk, we bellen via het internet en in Gaza is er maar een paar uurtjes per dag elektriciteit en je weet nooit vooraf wanneer. We horen elkaar soms weken niet. Dan spreek ik een berichtje in, zodat mijn moeder naar mijn stem kan luisteren voor ze gaat slapen.
Mijn mooiste herinnering dateert van voor de tijd dat Hamas Gaza overnam. Ik ging toen nog regelmatig met vrienden naar het strand, dan zaten we gezellig rond het kampvuur te barbecuen, liedjes te zingen… En ’s avonds gingen we naar de cinema, Egyptische komedies kijken. Van onze vriendenkring schieten enkel één vriend en ik nog over. Het doet pijn om eraan terug te denken. Dat moment komt nooit meer terug.
Ik heb nog een boodschap voor jullie allemaal. De jongeren in Gaza willen leven in vrede. Ik zie dat hier een hond beter behandeld wordt dan de mensen in Gaza. We willen vrede en respect voor elkaar. Er is geen hoop voor Gaza, dus wil iedereen vluchten. Wanneer je in Gaza geboren wordt, ben je al veroordeeld, nog voor er ooit een proces heeft plaats gevonden. Dat moet je begrijpen.
(Foto ®MarieBoulyPhotography)