Dit is het verhaal van Fatima(33), Mohammad (34)en hun kinderen Mohammad Noor (11), Aya (10), Ismail (8), Idra (7) en Noora (3). Afkomstig uit Aleppo, Syrië. Beroep: Mohammad is schoenenontwerper, Fatima is huisvrouw.
Mohammad: “Vier jaar geleden al, toen de bombardementen begonnen in Aleppo, vertrokken we naar het Koerdische deel van Syrië. Daar ging het ook niet goed, dus keerden we terug naar Aleppo. Toen het daar onveilig en onleefbaar bleef, weken we twee jaar geleden uit naar Turkije. Onze jongste dochter Noora Ahmad was amper 20 dagen oud.
"Ik ben al 25 jaar schoenenontwerper. In Aleppo had ik m’n eigen werkplaats. In Turkije kon ik aan de slag als schoenmaker in een grote fabriek. Ik moest er veel uren kloppen voor een erg laag loon. Als vluchteling werd ik er volledig uitgebuit. Ze wisten dat dit mijn enige kans op een inkomen was en dat ik geen andere keuze had. Ik hield het enkel vol omdat ik voor mijn gezin werkte, voor mijn vrouw en onze vijf kinderen. Gelukkig konden Idra, Aya en Mohammad Noor er wel naar school. Ze leerden er het westers schrift en dat helpt hen op dit moment hier in België een stuk vooruit op school.
"Zeven maanden geleden trok ik met Ismail vanuit Turkije naar Europa. De tocht was zwaar. De boottocht was beangstigend en de voettocht door Servië leek eindeloos. Ik heb veel video-opnames gemaakt van onze vlucht. (Mohammad toont beelden van Ismail die met een klein rugzakje door hoog gras stapt. Hij knuffelt Ismail.) Ismail was zo moedig. Eens in België verbleven we in het opvangcentrum in Kapellen. Daar leerde Ismail al veel Nederlands. We trokken ons op aan elkaar, en aan de hoop dat mijn vrouw en de andere kinderen ons snel zouden kunnen volgen. Onze oudste zoon Mohammad Noor bleef bij mijn vrouw en onze drie dochters.”
Fatima: “Het was een moeilijke periode toen ik er helemaal alleen voor stond. Ik moest op mijn eentje voor de kinderen zorgen en rondkomen met weinig geld. We werden steevast als outcasts beschouwd. We werden geviseerd, uitgescholden, vernederd. Het is me niet gelukt om mijn kinderen daarvan af te schermen.
"Uiteindelijk konden ook wij vertrekken. De tocht was erg moeilijk. Gelukkig was Mohammad Noor bij mij. Als oudste voelde hij zich altijd al verantwoordelijk. Hij probeerde voor ons te zorgen, hij beschermde ons toen we tijdens de boottocht bedreigd werden. Hij hield de kleintjes goed bij elkaar en zorgde ervoor dat ze niet weggedrukt werden.
"Ik ben zo blij dat onze kinderen hier naar school kunnen. Aya is een lieve, behulpzame en slimme meid. Na drie maanden in Turkije sprak ze al Turks. Ismail, onze actieve jongen, is hevig op elk vlak, emotioneel. Soms is hij heel verdrietig, maar hij kan even snel weer vrolijk zijn. Idra houdt van juwelen, make-up en accessoires. Het is een echt meisje. En onze kleine, grappige, vrolijke schat Noora glimlacht altijd.
"We hebben heel veel respect voor de manier waarop we hier onthaald werden. Daar zijn we heel erg dankbaar voor. Hoe wij hier als vluchtelingen met respect opgevangen worden, dat betekent zoveel voor ons." (Foto © MarieBouly Photography)