Danielle Vandenboer begon haar artistieke opleiding in de keramiekafdeling. Al snel werd ze gefascineerd door de beeldhouwers die werkten naar levend model. Die manier van werken – direct, intuïtief en lichamelijk – trok haar sterk aan en deed haar overstappen naar de beeldhouwkunst, een kunstrichting die nu sculptuur genoemd wordt. Waar keramiek haar aanvankelijk houvast bood, groeide de behoefte om los te komen van die techniek en te experimenteren met andere materialen en vormen.
Doorheen haar opleiding evolueerde haar werk van figuratief naar meer abstract en expressief. In plaats van klassieke materialen koos ze alsmaar vaker voor afval en restmateriaal – stukken spiegelglas, elektrische bedrading, 'rommel' en gevonden voorwerpen langs de straatkant. Voor haar zijn dit geen willekeurige elementen, maar dragers van verhalen, gevoelens, herinneringen en vergankelijkheid. Ze stoort zich aan hoe snel en achteloos dingen – en mensen – worden afgedankt in de maatschappij. Die ergernis werd een creatieve motor in haar werk. Ze heeft zich op die creatieve manier kunnen uitleven, dat heeft haar echt deugd gedaan.

Haar eindproject draait rond dat thema van vergankelijkheid en hergebruik. Elk object is bewust gekozen: kapotte spiegels verwijzen naar een geknakt zelfbeeld, glasfragmenten en prikkeldraad naar pijn en littekens. Maar evengoed spreekt uit haar werk een verlangen om te helen en opnieuw betekenis te geven. Door het verzamelen en assembleren van weggeworpen elementen ontstaat een nieuwe beeldtaal die tegelijk rauw en gevoelig is.
Zo ook een werk, geassembleerd uit dingen die op de school en de speelplaats weggegooid werden (foto 1 onder). Een verwijzing naar kinderen, die groot dromen, maar nadien door volwassenen met regels en verwachtingen beknot worden, hun vleugels geknipt.

Een krachtig werk binnen haar tentoonstelling toont het aangespoelde lichaam van een vluchteling (foto 2 onder). Wat begon als het idee van een figuur op een blauw wateroppervlak - een vluchteling die uit een bootje gevallen is -, groeide in de loop van het jaar uit tot een beeld van iemand die aangespoeld is en het helaas niet overleefde. Elk detail – van de kapotte gsm die naast hem ligt, de houten planken waaraan hij zich probeerde boven water te houden, de glasscherven die zijn pijnen symboliseren, de verroeste prikkeldraad tot de witgrijze vlekken van meeuwensporen – is geladen met symboliek. Zelfs de meeuwenuitwerpselen zijn zorgvuldig nagebootst – als commentaar op hoe zelfs het lot kan neerdalen op wie kwetsbaar is. Luguber, bevreemdend, choquerend maar wel heel pakkend.

De werken van Danielle zijn niet altijd gemakkelijk te doorgronden. Ze dagen de toeschouwer uit, zijn confronterend en bevatten lagen die niet meteen zichtbaar zijn. Toch is haar beeldtaal oprecht, helder en diep menselijk. Ze wil raken, verwonderen en tegelijk een zekere ongemakkelijkheid oproepen. Niet vanuit provocatie, maar vanuit een verlangen naar bewustzijn.
Naast haar recentere sculpturale werk toont ze ook nog enkele stukken uit een eerdere periode (foto 5 onder). Daarmee maakt ze duidelijk dat haar artistieke ontwikkeling geworteld is in verschillende disciplines, maar dat haar huidige werk een duidelijke richting aangeeft: eerlijk, rauw, geëngageerd en doordrenkt van persoonlijke reflectie.

Danielle is trouwens geslaagd voor haar eindwerk. Ze kreeg goeie commentaren, en een hoop nieuwe inspiratie!
(Foto's Lieve De Bleser). Meer foto's.