De tweede zondag van mei. Dan is het Moederdag, maar ook kinderdag. In Lutlommel dan toch. De plek waar ik heel wat jaren rondhuppelde en op mijn fietske regelmatig heroïsche wielerwedstrijden reed met de jongens in de buurt. We hadden allemaal een koersstuur op onze oude fiets gemonteerd om ‘De Grote Spoel’ te rijden. Een Milaan-Sanremo voor jonge benen, met aankomst in de Schansstraat. Soms reden we ook ‘De Kleine Spoel’. Dat was twee straten minder ver en die fietsten we als de proloog. Zonder pet op je hoofd mocht je niet aan de start komen. Het mocht er eentje van de Boerenbond zijn, maar het was verplicht.
Waarom Moederdag in Lutlommel ook kinderdag was? Het valt er gelijk met de kermis. In normale tijden dan toch. Er zijn heel wat avonturen over te vertellen, maar laat me u dat van de kermisfotograaf meegeven. De foto zit bij ons ma nog altijd in het alsmaar ouder wordende fotoalbum gekleefd. Terwijl de mensen op het fotopapier niet ouder lijken te worden.
De fotograaf liep over de kermis met dat grote fototoestel van hem en maakte foto's van gezinnen, koppels of vrienden. Je kreeg van hem een ticket en daarmee kon je de foto later bestellen. De foto's waren groter dan normaal en daarom een hebbeding.
We waren als gezin goed in beeld gekomen. Dat dachten we toch. Vader en broer stapten vooraan. Ik met ma hand in hand erachter. Bij het afhalen van de foto bleek dat ik achter de rug van pa verstopt zat. Je ziet nog net mijn hand aan die van moeder. Ik was niet in beeld. Toch durf ik wedden dat ik toen heb gelachen. Want die tweede zondag van mei, dat was iets.