Vandaag was het zeisdag in de Vloeiweiden aan het Wateringhuis. Een zeis is een landbouwhandwerktuig om grassen, graan of ruigte te maaien. Het werktuig is al meer dan twee millennia oud maar wordt nog altijd gebruikt in onze hedendaagse cultuur, alhoewel tegenwoordig eerder beperkt. Ook op de vloeiweiden gebeurt het maaien tegenwoordig grotendeels met machines, die speciaal door enkele knappe knutselaars werden omgebouwd om het terrein, dat eruit ziet als een golfplaat, toch met die machines te kunnen bewerken. Maar de zeis wordt ook nog altijd gebruikt. Iedereen kon vandaag kennis komen maken met het zeisen, en kon ook zelf eens proberen een stukje te maaien op de Vloeiweiden. Zo konden ze zelf ondervinden dat het toch niet zo makkelijk is om een grasland met de zeis te maaien.
De aanwezigen kregen ook deskundige uitleg over het scherp maken van de zeis. Op TV zie je wel eens programma's waarin het zeisen als enorm rustgevend en ecologisch wordt omschreven, maar wat er nooit bij verteld wordt is dat die zeis ook heel regelmatig scherp gemaakt moet worden, en dat zoiets veel tijd vraagt. Na een namiddagje zeisen moet je zeker toch een uur tellen om die zeis na te kijken en te scherpen. Het scherp maken van de zeis doen ze door te haren. Eerst harden ze het metaal aan de snijrand met een speciaal klein aambeeldje en een speciaal hamertje (foto boven). Daarna kan de zeis gescherpt worden met een zachte watersteen, zeker geen slijpschijf. Ook tijdens het zeisen moet je de zeis regelmatig scherp maken met een wetsteen in een kokertje met water of strekel. En zo snijdt de zeis veel makkelijker door het maaisel, worden de snedes mooier en gaan de sprieten mee die daarvoor, bij een meer botte zeis, bleven staan.
(Foto's Hilda Lodewijks)