Bij het ontvangen van een schattig filmpje op mijn smartphone, met mijn petekind in de hoofdrol, dacht ik aan een aantal foto’s van mezelf van een tijdje geleden. Wat was het nemen van foto’s toen een gedoe. De eerste ken je. Op een pelsje zittend, met niets om het babylijf. Het speelde zich af op een ladekast in de gang, vermoed ik. De zakdoeken lagen er in de bovenste schuif. Die kwamen van pas, want in die koude gang kon er wel eens een ongelukje gebeuren.
Dit tafereel kennen de mensen van onze generatie allemaal. Er kwam een bus naar school en daarin mocht je op een pony gaan zitten, met broer of zus. Ik heb zelfs gehoord dat ze soms een kameel meebrachten. Toch om je een bult mee te lachen.
Foto drie werd genomen in de tuin van pastoor Ruelens, vlakbij onze school in Lutlommel. Hij was fotograaf in bijberoep denk ik. Mijn broer kwam me in de klas halen. We renden er naartoe, maar met die rubberen laarzen aan mijn voeten nam ik een serieuze patotter op de speelplaats. Afijn, met kapotte knieën op de foto.
Och, soms krijg je ze niet kapot, de verhalen van toen.
Rudi Lavreysen