Op de eerste verdieping, in de kleinere tentoonstellingsruimte van het GlazenHuis, kan je sinds vandaag een mooie tentoonstelling bezoeken met glaskunst van Lisbeth De Wolf. De titel van de expo is 'Take care'. Het algemene thema in de werken is de nood om zorg te dragen. Zorg dragen voor elkaar, voor dieren en het milieu. Alle tentoongestelde werken zijn in de kelders van het GlazenHuis gemaakt tijdens de opleiding glaskunst van de Academie Noord-Limburg. De tentoonstelling zal te zien zijn tot en met 31 augustus.

Lisbeth De Wolf is in 1958 geboren in Turnhout. Ze genoot een opleiding beeldhouwen bij Bertha Saveniers in de academie van Mol in de jaren tachtig. In 2012 was er een eerste kennismaking voor haar met glas. Ze volgde cursussen glasgieten in zandmallen in het GlazenHuis in Lommel onder leiding van Nadia Matthynssens. In 2015 volgde een opleiding glaskunst in de Kunstacademie Noord-Limburg onder leiding van Lieve Stienissen.
Al vanaf de eerste kennismaking met glas was de liefde groot. De transparantie, de kleuren, de licht- en schaduweffecten, alles wat in de opleiding ontdekt werd, vond ze fascinerend. Met haar werken probeert ze in stilte mensen te raken en zo ver te krijgen dat ze overtuigd worden dat elke kleine gedragsverandering en de verantwoordelijkheidszin van elk individu wel degelijk een verschil kunnen maken. Verandering begint in kleine stapjes die we met zijn allen kunnen zetten om aan een toekomst te bouwen die op alle vlakken zorgzaam en daardoor leefbaar is en kan blijven.

Haar werf 'Fragile, handle with care…' (eerste drie foto's onder) verwijst naar 'The great barrier reef' of het Groot Barrièrerif in Australië, het grootste koraalrif ter wereld. De kleuren van de 'glassprieten' gaan langzaam over van roze naar wit, in navolging van wat we zien bij de kleurrijke koraalriffen die wit worden als ze afsterven ten gevolge van de opwarming van de oceanen, de (plastic)vervuiling en schadelijke visserij. Het kunstwerk bestaat uit zo’n 20.000 stukjes glas, gesneden uit gekleurde glasplaten, geslepen, afgerond in de oven en gezandstraald. De dunne, breekbare glassprieten benadrukken de fragiliteit. Het werk roept op tot zorgzaamheid op alle niveaus, in omgang met milieu, mensen en dieren. Lisbeth heeft er twee jaar lang 40 uur per week aan gewerkt. Een huzarenstukje!

Het kunstwerk 'Huidhonger' (foto's 4 en 5 onder) is gemaakt met de techniek pâte de verre. Huidhonger is sinds corona geen raar woord meer. Iedereen heeft het op de één of andere manier gevoeld. Sommigen hebben ervan afgezien, anderen hebben op zijn minst geleerd hoe belangrijk close contact met mensen is. Wanneer Lisbeth ging zoeken hoe ze dit gevoel een visuele vertaling kon geven in glas kwam ze uit op microscopische beelden van de verschillende huidlagen. De beelden toonden prachtige clusters van cellen die bewegen. Daarrond viel wel iets te doen. In associatie met de zachtheid van de huid, koos ze voor zachte roze tinten. Tijdens het werken met die verschillende kleuren en een complexe gelaagdheid, werd het een ontdekking dat opake kleuren zo’n grote rol kunnen spelen om transparante kleuren meer naar voor te laten komen. Vanuit haar verleden als beeldhouwer probeerde ze eerst de structuur van de huidlagen driedimensioneel weer te geven. Omdat ze hierbij geen voeling kreeg met het resultaat, werkte ze in twee dimensies verder: Het uiteindelijke resultaat is een groot wandpaneel geworden. Laag op laag werden 'glazen huidcellen' op een glasplaat gelegd en ertussen werden glaskorrels gestrooid om kleurovergangen te creëren. Alles werd in de oven in mekaar gesmolten. Eens klaar, werd het glas gezandstraald en ingeolied om een satijnzachte uitstraling te bekomen die de zachtheid van een huid benadert.
Bij de start van dit project, in september 2021, stond het gevoel van huidhonger centraal. Dagelijks hoorde je wel iets over de impact en emotionele gevolgen voor veel mensen in de nasleep van de coronamaatregelen. "Tijdens het proces van experimenteren naar welke effecten je kan bereiken met de glaskorrels kom je los van dat gevoel en ook los van het microscopisch beeld op zich. Je verliest jezelf in het spelen met kleuren en vormgeven aan het beeld dat aan de basis ligt van het ontwerp", aldus Lisbeth. Ook aan dit werk heeft ze lang gewerkt. 1,5 jaar lang, ook 40 uur per week.
Het is voor haar een hele eer dat ze via het GlazenHuis de kans krijgt het werk hangend aan de muur te presenteren, iets wat in een CC nooit toegelaten zou worden vanwege het gewicht en de manier waarop het aan de wand bevestigd moet worden. Het wandpaneel weegt toch wel 70 kg, aan glas alleen.

Het kunstwerk 'Zonder woorden' (foto 6 onder), gemaakt in de techniek slumpen, toont hoe oorverdovend luid stilte kan zijn. Dit werk werd geïnspireerd door nieuwsbeelden van protest in China tegen de verregaande maatregelen om de coronabesmetting in te perken. Omdat mensen er geen recht hebben op het uiten van kritiek op het beleid, kwamen ze massaal op straat met een wit blad papier in hun handen. Zo werd een wit blad een symbool voor protest. Dit kan je ook algemeen gaan bekijken als een 'stil protest' en op die manier een stem geven aan alle mensen die zich op één of andere manier niet gehoord, gepasseerd, genegeerd, aan de kant gezet voelen wanneer ze aandacht vragen voor hun noden en rechten. Het is een eenvoudig werk, sereen, krachtig en oorverdovend luid in zijn stilte. De glasplaten zijn gekreukt, om te tonen dat de witte bladen papier gedragen, en dus gekreukt, zijn.

(Foto's Lieve De Bleser)