Eind van dit jaar is een Lommels monument niet meer. Schoenenwinkel Welly aan de Kloosterstraat, die sinds september 1988 in handen is van Agnes Wellens, sluit dan definitief de deuren.
“Weet je wat ik het meest ga missen?”, vertrouwt Agnes ons toe. “Mijn klanten! Die maken mijn dag goed, die geven me vleugels!”
Agnes is als het ware geboren tussen de schoenen. Haar grootouders hadden een schoenenwinkel in Balen-Wezel, waar haar vader Isidoor als schoenmaker werkte. Isidoor droomde echter van een eigen zaak, en drie dagen nadat hij trouwde met Agnes' moeder Maria begonnen ze samen in Lommel, op de hoek van de Kloosterstraat en de Koning Albertlaan, een eigen schoenenwinkel. Met de naam Welly, een afleiding van de familienaam Wellens, en tevens een Lommels woord voor 'wij'. Eigenlijk was Lommel, in een tijd waar schoenen nog lokaal door schoenmakers gemaakt werden, - we spreken over 1956 - een niet zo voor de hand liggende keuze. In Lommel waren bij de opstart meer dan 20 schoenmakers/schoenwinkels gevestigd! Maar Maria was een Lommelse, en het moest en zou Lommel worden. Zo geschiedde dus. Moeder runde de zaak, vaak tussen lege dozen die haar het gevoel gaven een goed gevulde winkel te hebben, terwijl vader in de fabriek werkte en ook nog schoenmaker was. Tien jaar later stopte vader Isidoor met werken in de fabriek en stortte zich, samen met zijn echtgenote Maria, op de winkel, waar veel werk was voor een schoenmaker destijds. Want naast schoenen maken moesten hakjes van damesschoenen, hakken en zolen van herenschoenen ook vaak hersteld en hermaakt worden.
Toen Agnes op 18-jarige leeftijd stage liep in het Lommelse ziekenhuis kreeg ze daar een job aangeboden aan het onthaal. Dat was echt iets voor haar, contact met de mensen. Maar toen ze dat thuis trots ging vertellen was haar vader daar niet zo gelukkig mee. In de schoenenzaak hadden ze ook iemand nodig, en daar moest tenminste niet met Kerstmis en Nieuwjaar gewerkt worden. Daar moest Agnes niet lang over nadenken.
Na tien jaar werken in de winkel van haar ouders besloot ze, samen met haar echtgenoot Ivo Van Genechten die ze ondertussen had leren kennen, de winkel over te nemen. Dat was september 1988. En nu, 35 jaar later, stopt ze er dus mee om van haar pensioen te gaan genieten. Met een echtgenoot, twee zonen en een kleinkind zal ze haar tijd wel om krijgen, maar toch zal ze haar klanten het meeste missen.
In de beginjaren was het wel moeilijk. Agnes was wat onzeker. Ze wilde alles perfect en legde de lat te hoog. Maar gelukkig was er steun en toeverlaat Ivo, die haar, ondanks zijn drukke job als schooldirecteur in Oosterlo, heel veel geholpen heeft, ook met de papierwinkel, en haar het nodige zelfvertrouwen gaf. Ook heeft ze zich altijd weten te omringen met een zeer goed, gedreven en fijn team, waaronder Peggy en Sabina. Samen volgden ze allerlei cursussen – in Sint-Niklaas en zelfs aan de Belgische kust! - die Agnes als zeer verrijkend ervaren heeft.
Maar wat maakt Welly nu zo uniek, zo’n ‘monument’ in Lommel? Twee belangrijke dingen, volgens Agnes. De kwaliteit die ze aanbiedt, en vooral de prima service! Ze adviseert zeer graag, dat is haar passie. Haar gedrevenheid, goesting en kennis van haar producten brengt ze over op haar klanten. De schoen die de klant koopt moet goed zijn, die moet goed zitten. Ze verkoopt liever geen schoenen dan de verkeerde. Daar volgt ze veelal haar intuïtie en gevoel. Zelfs bij het binnenkomen kan ze al zien welke schoenmaat iemand heeft, en wat voor schoen die klant nodig heeft. Ze heeft ook klanten van 100 jaar oud, die de schoenen soms wel mee mogen nemen naar huis of naar het bejaardentehuis om goed te passen en te kiezen. En het is die prima service waaraan ze ook enkele klanten uit het verre Kortrijk te danken heeft!
Zowel mannen als vrouwen weet ze van de juiste schoen te voorzien. Meestal zijn mannen wat gemakkelijker dan vrouwen, ze zijn ook sneller klaar met kiezen. Maar soms komt er toch wel eens een moeilijke man bij haar over de vloer, en haar ervaring is dat een moeilijke man moeilijker is dan een moeilijke vrouw. Gelukkig zijn die moeilijke mannen zeldzaam!
Tot 2016 verkocht Agnes kwaliteitsvolle kinderschoenen. De kindervoetjes werden vakkundig opgemeten met een modern meetapparaat, dat haar vader destijds nog aangekocht had. En kinderen kwamen graag naar de winkel, die zeer kindvriendelijk ingericht was: met een schommelolifant in vrolijke kleurtjes, een houten speelauto,... Die olifant staat er nu trouwens terug, om de kinderen bezig te houden als mama of papa schoenen nodig hebben.
En wat de kwaliteit van schoenen betreft? Het uitzicht ervan is persoonlijk, maar de binnenkant van een schoen maakt de kwaliteit, en ook het materiaal, zegt Agnes. Een schoen moet een goede pasvorm en breedte hebben, en de binnenkant moet met leer gevoerd zijn. Dàt is kwaliteit, dàt geeft comfort. En of een schoen goed past weet Agnes als de beste. Kinderschoenen moeten natuurlijk wat groter gekocht worden, zodat ze niet te snel te klein zijn, maar voor volwassenen is 3mm speling en het goed omsluiten van de voet optimaal. Best heb je ook twee paar leren schoenen in huis die je afwisselend draagt: eentje aandoen terwijl het andere paar een dag lucht. Zo blijven de schoenen in prima staat, en gaan ze niet stinken. Heb je steunzolen en wil je geen sokken dragen? Haar advies: trek een hielsokje over je steunzool, dat kan je makkelijk wassen.
En welke schoenen draagt Agnes nu zelf? Uiteraard schoenen die ze zelf verkoopt, en dat is écht vanalles en nog wat. Ze heeft ook geluk met haar voeten. Blijkbaar heeft ze zelf de 'perfecte voet': schoenmaat 37,5, de tenen mooi op een rij, geen knobbels. Een droom voor een schoenenverkoopster die zo zelf haar damesschoenen tentoon kan stellen.
U kan dus wel begrijpen dat Agnes, die altijd zo gedreven is en heel dikwijls lacht en zwanst met de klanten, haar schoenenwinkel gaat missen na de sluiting. Maar de klanten gaan haar ook missen! Aan enkelen heeft ze zelfs beloofd hen te blijven adviseren, bij andere schoenenwinkels die een gelijkaardig aanbod hebben als zijzelf. Zo blijft ze toch contact houden, en met schoenen bezig blijven.
En waar die schoenen, die niet verkocht geraakt zijn na de sluiting, naartoe gaan? Al zeker niet naar een opkoper. Eerder naar een of ander goed doel, zoals ze ook met de kinderschoenen gedaan heeft. Dat geeft haar zoveel meer voldoening!
Agnes kijkt dus wel met gemengde gevoelens naar eind december, de definitieve sluiting van haar winkel. En ze zal niet de enige zijn…
(LDB)