Wim Denijs en
Sus Bogaerts waren pas weer in
IJsland. Wim mailt:
"Het is nu de vijfde maal dat ik IJsland bezocht heb, samen met mijn vriend en Lommelaar Sus Bogaerts, en mensen vragen zich waarschijnlijk af wat we in die godvergeten uithoek van de wereld te zoeken hebben. Zelf sta ik er ook van versteld, en meestal ga ik nooit meer dan tweemaal naar hetzelfde land terug. Maar IJsland heeft iets speciaals. Uiteraard is er de
twilight zone, waar de avond overgaat in de morgen zonder rekening te houden met de nacht die had moeten komen. Er is het fragiele licht dat door fotografen
het blauwe uur wordt genoemd. Er zijn de vulkanen, de geisers, de talloze watervallen - o.a. de grootste van Europa -, de eindeloze lavavlakten en de eenzame kirkja’s (kerkjes), die verloren in de onmetelijke vlaktes staan. Er is het noorderlicht, dat je kippenvel bezorgt. Er zijn de mensen op het platteland, die vechten tegen de krachten van de natuur, er zijn de vissers en de boeren. Een land met landschappen die je spontaan doen denken aan “Hobbitland“...
Maar er is ook het besef dat het de laatste dagen van de
Arctic zijn. Jammer genoeg smelten de gletsjers in reuzentempo af
(foto). Zelf hebben we in het noorden gepraat met een landbouwer, die het verschil tussen vroeger en nu duidelijk merkte - zelfs de gedragingen van de dieren zijn anders geworden. De laatste ijsberen werden in 2008 gespot; nu blijven ze er weg, de temperatuur is er te hoog geworden. Ook wij zullen daar op langere termijn de gevolgen van merken.
Wie er meer over wil weten, moet maar eens naar
het werk van de IJslandse fotograaf Ragnar Axelsson kijken."
Op de foto: Europa's grootste gletsjer, de Jokulsarlon, smelt in snel tempo weg...