Ik ben niet meer mee. Mijn wereld is zo klein dat ik het nieuws op tv al lang niet meer volg. Toch doe ik aan nieuwsgaring. Ik betrap er mezelf op dat ik vrij consequent de Internetgazet lees. Editie Lommel. En dat terwijl ik al meer dan drie jaar in Houthalen woon. Al de rest lijkt ver van mijn bed, of het nu een stommiteit van Trump betreft of nieuws over de stank van het Remo-stort hier in Houthalen. Ik ruik het niet. Ik voel het niet. Toffe mensen nochtans hier, dat moet gezegd. Warme mensen. Houthalen is ook iets zuidelijker gelegen, dat scheelt waarschijnlijk, maar geef mij toch maar de Lommelse mentaliteit. Lommelse eigenheid. Lommelse nuchterheid en trots. Die heb ik zelf evenzeer, die trots dan vooral. Nuchterheid niet altijd. Jullie, de huidige inwoners, ingeweken of rasecht, zien het waarschijnlijk al lang niet meer, maar Lommel verandert voortdurend. Is dat goed? Is dat slecht? Ja en nee. Kies zelf maar. Zelf ben ik nostalgisch van aard. Elke verandering, hoe miniem ook, zou ik tegenhouden als ik dat kon, omdat mijn Lommel moet blijven zoals het vroeger was. Jammer genoeg een utopie. De tijd staat niet stil en de Lommelaar beseft dat als geen ander.
Als ik door Lommel wandel, kan ik niet anders dan mijmeren over het verleden. Vroeger stond hier dat, dit was er nog niet toen ik een kind was ... Toen ik jonger was, leek ik iedereen te kennen. Niet persoonlijk, maar bijna elk gezicht kwam me bekend voor. Dat is nu helemaal anders. Lommel is gemondialiseerd. Juichen bij elk doelpunt van Lommel SK, de enige voetbalploeg ter wereld waar ik voor supporter. Nu lopen er IJslanders, Gambianen en voormalige Russen. Net iets anders dan ‘in mijn tijd’, toen we de longen uit ons lijf schreeuwden voor Fons en later Flip Haagdooren, Geert en Dirk Mertens, Janneken Thomas of Franske Leppens. Een dag na de match gingen we naar de slager of de sportwinkel voor een analyse of zagen we dezelfde mens met een kepi patrouilleren in het centrum. Niet over nadenken. Lommel is Lommel en dat zal het altijd blijven en geweest zijn, terwijl het willens nillens mondialiseert en zich wonderwel aanpast aan de wereld. Op het einde van de maand vieren we Halloween, zoals de Amerikanen van Donald Trump. Geef mij dan toch maar de Lommelaars van Bob Nice.
Bijdrage Danny Vandenberk