Het gebeurde net voor vaderdag. Maar het voelde ook aan als een geschenk voor vaderdag.
De jongens thuis zijn bezeten van de duivel. Er moet geen pastoor aanbellen. De rode duivels vallen niet uit te drijven. De nationale driekleur moest dan ook aan de voorzijde van de woning hangen.
Een foto voor Facebook, als bewijs van goed supporterschap, mocht niet ontbreken. Terwijl de mannen zich fier opstelden en ik de smartphone scherp stelde, passeerde een mevrouw. Ze sprak me aan in het Engels, maar dat was niet haar moedertaal. “Is for football hé? Match is today?” Ik antwoordde, voor ik het besefte, in een soort van ‘Eigen Kweek’-Engels. “Yes, for football. But is today nog nie.” De jongste had dit natuurlijk gehoord en kwam niet meer bij van het lachen. Hij voegde er aan toe: “Je weet toch dat we hier nog jaren mee gaan lachen. Today nog nie.”
Een onbewust geschenk. Vooral het gegeven dat we over zoveel jaar nog zullen lachen. Ook al was ik de pineut. Het was niet om me de duivel aan te doen.
Het  zijn van die momenten. Ze komen niet op bestelling, maar je kan ze wel delen. Ik durf ze zelfs ‘liken’.
                                                               Rudi Lavreysen