In onze reeks ‘Welkom in Lommel’ spraken we deze keer met Janan Noorzai, een Afghaanse man van 29 die al zes jaar in Lommel woont maar nog steeds wacht op een gezinshereniging met zijn vrouw Kamela en dochtertje Rohksar (nu 7 jaar) die momenteel ondergedoken zijn in Islamabad (Pakistan).
Dag Janan, hoe kom je in onze stad terecht?
Ik ben zes jaar geleden gevlucht uit Afghanistan en ben ondertussen erkend als vluchteling. Mijn vrouw Kamela en dochtertje Rohksar (toen amper 2 jaar) heb ik destijds moeten achterlaten. Door omstandigheden ben ik dan in Lommel terecht gekomen, heb er werk gevonden in een kaasfabriek, huur hier ook een huis, en spreek ik ondertussen toch al redelijk goed Nederlands …

Hoe heb je nu contact met vrouw en kind?
Op die zes jaar heb ik ze niet meer fysiek gezien, enkel via gsm heb ik drie tot vier keer per week contact met hen en dit dus al zes jaar lang. Ook de gesprekjes met Afghaanse kinderen die Nederlands volgen in de Okanklas van Lommel doen vooral Rohksar heel veel deugd. Het zijn telkens heel fijne contacten.

En waar verblijven je vrouw en je kind nu?
Zij zijn ondertussen gevlucht vanuit Afghanistan naar Islamabad in Pakistan, en ze zitten daar ondergedoken en krijgen van enkele Pakistaanse mensen voedsel, mensen die door sympathisanten (Peter en Meter vzw) vanuit Lommel betaald worden. Het is te gevaarlijk geworden voor hen om nog op straat te komen.
De stress loopt ondertussen wel hoog op. Moeder en dochter zien geen overlevingskansen meer in Islamabad. Ze weten niet waar naartoe... het lange wachten, als vrouw en kind alleen in Pakistan, wordt stilaan ondragelijk en ze denken eraan om terug te gaan naar Jalalabad in Afghanistan (hun geboortedorp). Maar dat is zo goed als onmogelijk nu de situatie onder het regime van de taliban voor vrouwen en meisjes erg verslechterd is.

Hoe verloopt je aanvraag tot gezinshereniging?
Sinds eind 2020 ben ik begonnen aan mijn gezinshereniging. Mijn vrouw heeft alle documenten zo goed mogelijk opgevraagd in Afghanistan en ik heb ze dan ingediend bij de Dienst Vreemdelingen Zaken. Het resultaat was echter een weigering tot het uitkeren van een visum voor België. De reden die hiervoor werd opgegeven was dat bleek dat er bij het huwelijkscontract een verwisseling gebeurd was met de naam van Janan Noorzai. Op het ene document staat ‘Noorzai Janan’ en op het ander ‘Janan Noorzai’ en op mijn geboortedatum bleek ook twee jaar verschil te zitten.

En hoe liep het dan verder?
Begin dit jaar heeft mijn advocaat voor de rechtbank gepleit tegen de weigering van de uitkering van het visum en op 26 april 2022 kreeg ik officieel te horen dat de weigering van het visum vernietigd is. Eindelijk goed nieuws of toch net weer niet…. want mijn familie leeft nog steeds in onzekerheid.
Neen… En dat is het frustrerende… Waar ik het op dit moment ontzettend moeilijk mee heb, is dat de Belgische bureaucratie noodzakelijke hulp kan (maar niet noodzakelijk hoeft) bemoeilijken door het uitschrijven van dit visum nog uit te stellen. Hoe vertel je een kind van 7 jaar (in september wordt ze 8 jaar) dat ze misschien nog weken, maanden ondergedoken moet leven? Dit is hartverscheurend.

Maar nu kan je eindelijk toch even je familie fysiek gaan bezoeken?
Met dank voor dit fijne gesprek, en met hem hopen we alvast op een snelle gezinshereniging, wat een einde zal brengen aan deze psychische lijdensweg van Janan, Kamela en Rohksar zodat ze spoedig kunnen beginnen aan een toekomst in onze stad! (JB)