Bennet Boonen, Lommelaar in hart en nieren, heeft voor zijn stage in het vierde jaar Revalidatiewetenschappen en Kinesitherapie aan de Univ Hasselt niet de makkelijkste weg gekozen. Hij verblijft momenteel in India waar hij in de sloppenwijken van Bhubaneswar gehandicapte kinderen probeert te helpen. Een nobel en niet alledaags doel, en dus lieten wij de jongeman zélf aan het woord.
Hallo Bennet, stel jezelf eens even voor, want veel mensen zullen zich misschien afvragen ‘wie is dat nu weer’… “Ik ben dus vierdejaars aan de Univ in Hasselt, ben 22 jaar en woon al sinds mijn geboorte in Heide-Heuvel. Zoals je al vermeld had, ben ik voor mijn opleiding momenteel op stage in de stad Bhubaneswar, de hoofdstad van de deelstaat Orissa in India. Ik heb mijn kleuter-en lager onderwijs volbracht dicht bij huis aan basisschool Den Heuvel. Vervolgens heb ik mijn complete middelbaar voltooid aan WICO Campus Sint-Jozef in Lommel (Latijn-Wetenschappen). Ik heb jarenlang gevoetbald, maar door veel blessures ben ik hier mee moeten stoppen. Dit was voor mij een harde klap, maar dat maakte voor mij wel de weg vrij om alles op mijn studies te zetten. Verder luister ik in mijn vrije momenten zoveel mogelijk naar muziek en spreek ik zoveel mogelijk af met vrienden.”
Hoe kom je erbij om zo ver van huis een stage te gaan doen? En waarom precies dit project?
“Ik heb gekozen voor een stage in India, omdat ik graag uitdagingen aanga en uit mijn comfortzone kom. Verder ben ik een enorme voorstander van de wijze waarop Ruchika Service Social Organisation (RSSO) werkt. RSSO werkt via 'community-based rehabilitation', dit wilt zeggen dat de organisatie niet gewoon materiaal of geld geeft aan de familie van een gehandicapt kind. Ruchika is van mening dat dit niet duurzaam is en slechts problemen oplost op korte termijn (en soms zelf verergert). Daartegenover wilt community-based rehabiltation zeggen dat de familie en heel de community (de context!) rond een gehandicapt kind in een slum betrokken wordt bij het zoeken en bedenken van initiatieven en oplossingen: bijvoorbeeld, in plaats van gewoon een aangepaste stoel te geven zodat een gehandicapt kindje toch kan zitten, wordt er gezocht of er de mogelijkheid is dat of de lokale schrijnwerker dit stoeltje zelf maakt. Dit is iets wat op lange termijn oplossingen kan bieden. Daarnaast heb ik ook gekozen voor een stage in India, omdat ik nog nooit een verre reis heb gedaan (buiten Europa) en ik vond dat dit ook een mogelijkheid was om te proeven van een cultuur buiten Europa.”
Wat zijn, na twee en een halve week, al je eerste ervaringen aldaar? Grootste verschillen met België?
“De grootste verschillen met België zijn zeker het chaotische verkeer met veel lawaai en getoeter, het eten (veel rijst en specifieke kruiden; maar wel lekker!) en de grote rol die de religie hier speelt (Hindoeïsme) met vele religieuze feesten en festivals. En wat het land zelf betreft: er is een erg mooie natuur en de vriendelijkheid van de mensen valt zeker ook op!”
Hoe ziet een werkdag er daar voor jou uit?
“Het ontbijt is voorzien rond 8h30, waarna er kort overleg is met het team, bestaande uit de Social workers van Ruchika, de kinesist van Ruchika en twee andere studentes uit dezelfde richting An-Sofie Nulens en Charlotte Nouwen. Daarna, rond 9 uur, trek ik dan met een lokale kinesist of social worker naar een slum om kinderen in hun eigen huis te onderzoeken en te behandelen. Rond 13 uur keren we terug naar onze verblijfplaats voor het middageten en om 15 uur werken we dan weer in een slum tot 17 à 18 uur. Avondeten is er om 21 uur en ik ga slapen rond middernacht. In de vrije momenten in de avond bereiden we ook altijd de patiënten van de volgende dag voor. Mijn ervaring tot op dit moment is dat het niet evident is om gehandicapte kinderen in slums te behandelen. Er zijn vele verstorende factoren die er voor zorgen dat je creatief moet zijn om toch goed werk te leveren: geen materiaal zoals in België met de behandeling van het kind dat meestal op de grond ligt of zit, de taalbarrière met de familie en het kind (er is altijd een vertaler nodig), en daarbovenop de religieuze visie ten aanzien van een gehandicapt kind want een handicap is voor hen een straf uit het huidig of vorig leven (Karma-Reïncarnatie)... Ook is het emotioneel niet gemakkelijk, en heb je echt nood om hier met elkaar in team over te praten.”
Is dit een aanrader voor andere studenten om ook eens te doen?
“Ik raad iedere student aan om een stage in India zoals deze te doen! Je leert werken met mensen uit een andere cultuur, je kan proeven van de mooie natuur en je leert het belang inschatten van de context rond een gehandicapt kind en in hoeverre deze de behandeling en het leven van dit kind kan beïnvloeden. Daarnaast ben ik altijd met open armen door de lokale medewerkers en bevolking ontvangen, ik voel me hier thuis!”
Met veel dank voor dit gesprek Bennet… Véél respect! Voor iedereen die méér wil weten over het Ruchika project kan terecht op hun Facebookpagina of website… zeker ook eens doen!