Natascha Geysen: 'The Rails of Life'

Doorgaans zijn die verhalen (op het eerste zicht) eerder negatief van oorsprong, maar wie ze leest, stelt al snel vast dat er heel veel positiviteit en hoop in het verhaal zitten.

Natascha is al van heel-jongs af aan met fotografie bezig, maar de laatste 15 jaar was het wel ‘echt’ met de foto’s, zoals Natascha het zelf uitdrukt. ‘Niet dat de foto’s voordien niet echt waren, maar vanaf toen zit er veel meer achter de foto’s’.

De aanhef van ons artikel, waarin we stellen dat Natascha Geysen exposeert, is eigenlijk al fout. Beter zou zijn, zo stelt Natascha: ‘Wij hebben een expo’. En die wij, dat zijn naast Natascha ook al diegenen met wie zij lange gesprekken heeft gevoerd, die uiteindelijk tot de foto hebben geleid. 

Natascha licht toe hoe haar foto’s tot stand komen. Het ‘proces’ begint met een oproep, waarin ze haar project kort toelicht. Dan volgen er gesprekken met zij die daarop zijn ingegaan. Sommigen haken af, anderen delen de insteek, waarna Natascha verdere toelichting geeft aan de gesprekspartner. Zo’n annonce is immers ‘een plat iets’, maar de eventuele toekomstige gesprekken zullen veel verder en dieper gaan, waarbij de toekomstige ‘modellen’ zich figuurlijk bloot geven. Het feit dat Natascha en haar modellen daar de tijd voor hebben genomen, mag blijken uit het feit dat de Expo, zoals die nu in de A-Blok hangt, het resultaat is van 3 jaar gesprekken.

Uit die gesprekken vloeiden dan in een latere fase niet alleen de foto’s, maar ook vriendschappen. Zo werd Lotte later het bruidsmeisje van Natascha. 

Op de vraag of ze nog altijd met dit project bezig is, ondanks het feit dat deze werken dateren van 2021, moet Natascha een toegeving doen. Ze is een ander project opgestart, waarvan ze even twijfelde of ze niet daarmee zou exposeren in de A-Blok… maar ze is nog niet klaar met ‘The Rails of Life’. Ze verklapt al wel dat het thema voor haar nieuwe project draait rond passie, wat een mens drijft in het leven. 

Hoewel de verhalen (die aanleiding gaven tot het maken van de foto en er dus ook naast hangen) vaak niet altijd over rozengeur en maneschijn gaan, vindt Natascha toch dat het een zekere positiviteit uitstraalt. Want ondanks het feit dat er ‘negatieve’ zaken in het leven kunnen opduiken, is het net positief om te weten dat je er echt niet alleen voor staat. En dat erover gesproken mag worden, dat je het niet voor jezelf moet houden. Het gaat er ook om dat ‘onze sporen’ elkaar kruisen, maar dat bij alles wat je meemaakt, hoe ingrijpend het ook is, je altijd een keuze hebt.

Ook Natascha hangt met een ‘zelfportret’ en een verhaal in de expo. Dat is iets wat ‘de anderen’ belangrijk vonden. Want wat we nog niet vermeld hebben: Natascha heeft een visuele beperking.

Natascha gelooft niet in ‘hokjesdenken’, met name dat blinden en slechtzienden geen foto’s kunnen maken. Dat kan wel, dat bewijst Natascha ten volle. Zij vertrekt bij fotografie niet vanuit het visuele, maar wel vanuit het gevoelsmatige en de band die ze met iemand opbouwt. ‘De camera doet dan wel de focus op de ogen’, zo besluit Natascha. 

Het interview met Internetgazet zit er op, nu nog een zware taak voor vele exposerende kunstenaars: de kaders recht hangen.