We stellen vandaag graag twee nieuwe platen voor.
1) Pixies: ‘The Night the Zombies Came’. Deze band werd al in 1986 opgericht door Frank Black; hij hield het in 1993 voor bekeken en nam in 2003 de draad terug op. De andere groepsleden volgden braafjes. Hun beste langspelers kwamen eind jaren 80 en begin jaren 90 uit. Het was echt mijn groep van de jaren ’90 terwijl andere muziekliefhebbers kozen voor o.a. Oasis, Red Hot Chili Peppers, Pearl Jam of Nirvana.
CD’s als ‘Surfer Rosa, ‘Come on Pilgrim’ en ‘Doolittle’ heb ik grijs gedraaid.
Met deze fantastische muziek uit een ver verleden is het moeilijk om dit nu nog te evenaren. Deze plaat met vreemde titel is zeker minder in vergelijking met vroeger. Maar er staan een aantal strakke nummers op die meer dan de moeite waard zijn zoals ‘You’re so Impacient’, ‘Motoroller’ en ‘Oyster Beds’. De nieuwe bassiste Emma Richardson (van Band of Skulls) kan en mag een aardig mondje meezingen op de meeste songs.
Degelijk plaatje. Op 26 april spelen ze in de Lotto Arena en ik ben van de partij voor enkele van die nieuwe songs maar vooral voor oud materiaal.
2) The Cure: ‘Songs Of A Lost World’
8 nummers voor bijna 50 minuten muziek. Dan weet je het: dit worden geen korte, strakke en dansbare nummers. Zo hebben ze er indertijd wel een heleboel gemaakt. Toen ik ze de laatste keer zag op Werchter 2019 was ik verwonderd dat ze zoveel hits hadden. Maar wat wil je van een groep die al meer dan 45 jaar bezig is?
De fans hebben heel lang moeten wachten op deze nieuwe plaat, maar het was het wachten zeker waard. De songs worden langzaam maar prachtig en met lange intro’s opgebouwd, vervelen nooit, klinken toch echt als ‘The Cure’ en zanger Robert Smith (intussen al 65 jaar) heeft nog steeds een krachtige stem.
De uitstekende songs worden begeleid door ervaren drumwerk en de gitarist geeft de nodige mooie gitaarsolo’s, maar het wordt pas echt heel goed met de zang van Robert Smith.
Mijn favorieten zijn de single ‘Alone’, verder nog ‘Drone, Nodrone’ en de 10 minuten durende eindsong met de toepasselijke naam ‘Endsong’. Heel goed werk! (Jean Bartels)