Dò zitte twieë herders – twieë hón, ge kènt ze wèl – bij de viejart. Vrugt den ieëne: “Vur wa zidde gè hei? Wa hedde gè ón de haand?”…
Lüstert, en ich hoop degge ter efkes mei kunt laache… En vort vertèlle maag! Haddoch goe en tot tekomede móndig.
(Fons Tuyaerts)