Neerpelt

"‘s Morgens sta ik om vijf uur op. Die tijd heb ik nodig om me klaar te maken en mijn schriften door te nemen alvorens naar school te vertrekken. Ontbijten doen we samen, om zeven uur. Op dagen dat ik ingepland sta om in huis voor mijn zussen te koken (in huis zien de meisjes elkaar als zussen), sta ik om vier uur op.
Op school moet ik voor acht uur binnen zijn. Als je te laat komt, moet je straf schrijven. De eerste keer dat je te laat komt, schrijf je honderd woorden, de volgende keer wordt je straf telkens opgedreven met nog eens honderd woorden. Zelf ben ik een keer te laat gekomen maar sindsdien nooit meer. De ervaring heeft me rijker gemaakt en nu zorg ik wel dat ik op tijd kom op school. Van je fouten leer je, zoals men zegt.
Toen ik een half jaar geleden op deze school begon te studeren, zat ik helemaal achteraan in de klas langs een vriendin die zich niet veel van haar schooltaken aantrok. Ik besefte dat ik ook die weg opging, dus vroeg ik om een andere plaats, ook al omdat ik niets zag van op de achterste rij. Mijn slechte zicht bleek ook een van de redenen dat ik niet altijd begreep wat er uitgelegd werd. Nu zit ik alleen in een bank op de derde rij (en draag een bril) dus gaat het me al heel wat beter. In het begin voelde ik het niet zo fijn om alleen te zitten, ik ben gewoon om steeds in gezelschap van vriendinnen te zijn. Het viel me in het begin ook helemaal niet gemakkelijk om vrienden te maken in deze klas. Maar naarmate de tijd vordert, pas ik me aan met al de nieuwe meisjes rond me. De andere meisjes nemen me nu op in hun groepje wanneer er bijvoorbeeld groepswerk gemaakt moet worden. We lachen veel en leren elkaar nu ook op een andere manier kennen. Eigenlijk vind ik ze nu wel leuk.
We plannen af en toe buiten school een bijeenkomst in het huis van Kris. We bakken dan samen pannekoeken of een ander gerecht. Ik moet hiervoor wel eerst toestemming vragen aan Kris omdat hij als onze papa is. Maar ik weet dat hij hier meestal akkoord mee gaat omdat hij wil dat we ook buiten het huis onze vriendengroep en ons netwerk opbouwen.
Om terug te komen op mijn school… Die eindigt rond 13 uur. In de namiddag komt een andere groep studeren. In Peru heb je enkel les in de voor- of de namiddag, zodat de meeste leerlingen hun ouders nog kunnen helpen of hun studies kunnen combineren met werk. Gelukkig kan ik me concentreren op mijn studies en moet ik enkel in huis mijn rol in het huishouden opnemen. Ik maak en verkoop wel pralines om iets bij te verdienen.
Ik legde nog niet uit dat ik in het vijfde middelbaar zit. Normaal beëindig je dat op je zestiende maar ik heb twee jaar verloren door mijn familiale problemen (het vijfde middelbaar is tevens je laatste jaar, vanaf dan kan je of gaan werken of verder studeren).
Ik ga mijn brief nu moeten afsluiten. Kris wil ons even meenemen naar een pas geopend winkelcentrum in Chincha waar er voor het eerst een cinema is gekomen. We gaan er even naar kijken, ook al is het maar om de bioscoop van buiten te zien en de sfeer op te snuiven.
Tot over twee weken, vrienden!"
Op de foto: Dina met haar pralines, klaar om ze op straat te gaan verkopen. (Vertaling: Kris Lantin)