“Iedere ster is een zon die op de onze lijkt. En in een oneindige ruimte herbergt elke ster een oneindigheid aan werelden, onzichtbaar voor onze ogen.” Met die woorden beschreef Giordano Bruno al in 1584 zijn visie op het heelal in Over het oneindige, het heelal en de werelden. Vandaag, ruim vier eeuwen later, toont de James Webb-ruimtetelescoop ons beelden die dat idee tastbaar maken: ons universum is slechts één van de vele…
Samen met het
Oxalys Ensemble beleefden de aanwezigen een ode aan de schoonheid en het mysterie van de kosmos. Patrick Leterme componeerde een indrukwekkend werk, geïnspireerd door deze “nieuwe kosmos” die zich stukje bij beetje aan ons ontvouwt – van vermoeden naar vermoeden, van ontdekking naar ontdekking.
Tussen de verschillende muzikale delen door zorgde
Stijn Meuris voor de verbindende verhalen. Met zijn aanstekelijke passie voor astronomie gaf hij extra betekenis aan de muziek en nam hij het publiek mee in zijn verwondering voor het heelal.
Tien muzikanten van Oxalys bespeelden negen verschillende instrumenten – fluit, klarinet, hoorn, harp, percussie, twee violen, altviool, cello en contrabas – en brachten samen een onvergetelijke klankreis door tijd en ruimte.
(Foto's Sonja Sleurs)