Veerle Achten geeft het toe: met haar gaan wandelen in het Hobos in de herfst, daar beleef je echt geen plezier aan. De lenzen in haar ogen gaan dan in macrostand, de omgeving scannend in alle details. En elke keer opnieuw verbaast ze zich er over hoeveel 'miniscuul schoons' er in het bos en langs de weides te ontdekken valt. Het zou geen geschenk zijn voor de met haar meewandelende medemens, telkens moeten wachten tot Veerle dat moois in beeld gebracht heeft...