Donderdag 2 december was een historische dag. Toen parkeerde François Fransen zijn bestelwagen voor de laatste keer bij zijn woning op Grote Heide. 40 jaar lang was hij van 's morgens half zes tot vaak 's avonds half tien in de weer om zijn klanten te bedienen. En nu stopt hij er mee.
Vrienden en familie hadden zowaar voor een ontvangstcomité (foto) gezorgd. Er was een speech en Leon Alders maakte er foto's. Het was, kortom, een ontroerend moment.
"Ik ben nog altijd aan het opruimen", zegt François vandaag, als we hem daarover bellen. "Maar ik ga het toch wel missen, dat contact met de mensen."
Zijn vader Henri, "Pee", was in 1947 als melkboer begonnen. Met paard en kar bediende hij zijn klanten. Toen de kinderen groter werden, gingen ze hun vader helpen. Een van hen was François, en toen zijn vader er mee ophield zette hij de zaak verder. Hij nam ook diens oude Opel over, een wagen die uiteindelijk 20 jaar lang dienst zou doen. De opvolger was een Mercedes die 19 jaar meeging, en uiteindelijk werd het een Iveco die na 17 jaar dienst een punt achter François' baancarrière mag zetten.
Het is niet te onderschatten, melkboer spelen. Elke werkdag opnieuw die bestelwagen vullen met zware kratten vol glazen flessen melk - "plastic flessen heb ik nooit meegenomen." Later kwam daar frisdrank bij. Ook kratten vol. En zuivelproducten. En 's avonds weer de lege kratten uit de wagen halen en ze in het magazijn opstapelen tot ze opgehaald werden. En dan het boek invullen voor de boekhouder. Lange, zware dagen. Met daarbij de tientallen contacten die hij overdag meemaakte - binnengaan bij mensen, hun vreugde maar ook hun zorgen delen, helpen waar hij kon.
De oudere lezers kennen hun melkboer. Net zoals ze hun bakker kenden die elke dag langs kwam, en de brouwer. In het verre geheugen waren er "Pol Pap" die eigenlijk Pol Claes heette, Louis Vanheer, Jef Cuyvers,... Nu is ook François Fransen gestopt. Er wordt ook minder melk gedronken - "de jeugd begint de dag vaak met een pint cola", zegt François. Er zijn minder grote gezinnen. En er zijn warenhuizen gekomen die sinds de zestiger jaren melk verkopen.
Aan het eind had hij toch zowat 500 klanten. Aanvankelijk bezocht hij hen om de week, na zijn 65ste verjaardag nog om de twee weken. De voorbije weken waren er cadeautjes, want klanten wisten dat hij ging ophouden. Cadeautjes en mooie woorden. "We begrijpen dat je graag zou willen dat dit leven als melkboer nooit zou eindigen," klonk het in de speech. "Je hebt een hart voor je job. Je hebt een hart voor je klanten."
In maart wordt hij 72 jaar. Wat hij gaat doen, eenmaal alles opgeruimd is, weet hij nog niet. "Mijn vrouw heeft al gezegd dat ik dat wel zal horen..." (PP - Foto Leon Alders) Meer foto's