Het zal bijna twee maanden geleden zijn toen hier een egel werd aangereden. Voor zover we het konden reconstrueren heeft het dier zich nog naar de wegberm kunnen slepen en is het daar gestorven. Het kadaver werd niet weggehaald en bleef liggen. Wie er dagelijks voorbijkwam zag hoe het langzaam in elkaar schrompelde. Nu blijven alleen de stekels nog over, de witte klauwtjes en de kleine tandjes. En, merkwaardig: rond het stoffelijk overschot heeft de natuur voor een ring van gras gezorgd. Als een laatste eerbetoon.